Hoe gaan uw vrouw en kinderen met uw ziekte om?
Koen Van de Cauter • Mijn kinderen reageren verschillend. De vier oudsten nemen wat meer verantwoordelijkheid, omdat ze zien dat dat hun mama helpt. Simon, die alleen zussen heeft, heeft het wat moeilijker, omdat ik niet meer zoveel energie heb om typische jongensdingen te doen. Judith vroeg zich eens af of we nog wel geld genoeg zouden hebben als ik er niet meer was.
Desalniettemin voel ik bij onze kinderen – en dat is eigen aan hun jong-zijn – vooral een erg sterke drang tot leven.
Mijn vrouw Sofie probeert zo rustig mogelijk te blijven, ondanks het feit dat mijn ziekte een ononderbroken extra zorg betekent. Ook de angst voor een eventueel afscheid is altijd op de achtergrond. Ze heeft natuurlijk af en toe zware, emotionele momenten. De dagen in de aanloop naar een tussentijdse scan, bijvoorbeeld. Maar ze vindt kracht in het gebed en in het besef dat anderen voor ons bidden.
Veranderden uw prioriteiten sterk?
Koen Van de Cauter • Nee. Mijn werk, gezin en geloof staan nog altijd in de top drie.
Als ik ooit moet gaan, zal afscheid nemen van mijn vrouw en kinderen mij het zwaarst vallen.
Mijn geloof blijft ook even sterk aanwezig. Ik ben nooit kwaad geweest op God; heb mij nooit de vraag gesteld waarom ik en niet een ander? Ik dacht altijd: „Waarom ik niet?”. De dood is voor mij als gelovige geen einde. De vraag wat er na de dood komt, is evenwel pertinenter geworden.
Ik leef nog altijd zoals vroeger, alleen is de sense of urgency – de dringendheid – meer aanwezig.
Zo vind ik het erg belangrijk dat mijn kinderen gelovige mensen worden.
Dat ligt natuurlijk niet in onze handen, maar ons voorbeeld is het beste wat we hen kunnen geven. We maken daarom expliciet de keuze om dagelijks samen te bidden, om wekelijks naar de eucharistieviering te gaan en om tijdens onze vakanties tijd vrij te maken voor vorming, liturgie en gebed. Dat was ook al zo voor ik ziek werd, alleen is de keuze daarvoor nu nog bewuster en vind ik het nog belangrijker, omdat er minder tijd overblijft om het voorbeeld te kunnen geven.
En voor je denkt dat ik een ideale echtgenoot ben: ik maak nog altijd ruzie met mijn vrouw.
Net dat bewijst, denk ik, dat ik nog een mens ben. Als je alles in het licht van de eeuwigheid bekijkt, is ruziemaken natuurlijk relatief, maar als je zo begint te leven, leef je al in de eeuwigheid. Ik probeer zo normaal mogelijk te leven.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.