De samenleving betoont weliswaar meer solidariteit, maar tegelijk verandert de realiteit en blijft de kloof tussen arm en rijk groeien. Lieven De Pril merkt het aan het groeiende aantal Welzijnsschakels. Met meer dan 160 zijn ze al, samen goed voor 4.700 vrijwilligers die in hun buurt op weg gaan met mensen in armoede.
Vermeld je in het artikel alsjeblieft dat ook onze drie zonen ons engagement steunen? Nicole werpt het ons nog snel even toe. In Brood én rozen voor iedereen, het jongste boek van haar echtgenoot Lieven De Pril, spelen immers vrouwen een hoofdrol. Strijden tegen armoede is natuurlijk geen exclusieve vrouwenzaak, ook niet binnen Welzijnsschakels waar Lieven De Pril regioverantwoordelijke is, maar ze lopen toch vaak voorop.
Naar wat verwijst de titel van uw boek?
Lieven De Pril • De slogan Brood en rozen is voor het eerst gebruikt in 1912 bij een betoging van textielarbeiders in Massachusetts, in de Verenigde Staten. De vrouwen die mee opstapten, vroegen om materiële welstand, maar ook om alles wat niet materieel is. Ook mensen in armoede voeren een dubbele strijd: voor beter wonen, onderwijs, betaalbare gezondheidszorg, enzovoorts, maar ook voor waardigheid, respect en vertrouwen.
In de film Pride uit 2014, over holebi’s die in 1984 mee de strijd voerden tegen de sluiting van de Britse mijnen, is er een schitterende scène waarin een vrouw tijdens een meeting het lied Bread and Roses begint te zingen. Ze staat op, gevolgd door de andere vrouwen en de zaal. Mensen in armoede worden in onze samenleving ook vaak platgeslagen, maar staan telkens weer op om de strijd te voeren.
U draagt uw boek op aan uw moeder, echtgenote, dochter en kleindochter. TV-journaliste Phara de Aguirre en politica Hilde Crevits schreven het voor- en het nawoord. Allemaal vrouwen. Een bewuste keuze?
Lieven De Pril • In de armoedebestrijding nemen vrouwen nu eenmaal vaak het voortouw. Zij zijn ook de dragers van het leven, willen een betere toekomst voor hun kinderen.
Daarom droeg ik het boek op aan mijn moeder. Zij stond altijd vierkant achter mijn engagement voor Welzijnsschakels. Aan mijn vrouw die hetzelfde doet, want het is niet vanzelfsprekend als je, zoals ik, vaak ’s avonds de baan op moet. Aan mijn dochter die sociaal-cultureel werk heeft gestudeerd, die een zelfde engagement opneemt en die onlangs moeder is geworden. Allen vrouwen in de kijker dus, over generaties heen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.