Of hij een gelukkige mens is, nu hij een jaar bisschop van Brugge is? Jazeker, zegt mgr. Lode Aerts. Als bisschop heb ik nog meer kansen om het geloof bij mensen te zien. Ik ben getuige van hele mooie dingen, al zijn er ook pijnpunten, maar zo is het leven. Zoals in een familie. Ik had dat geluk een jaar geleden niet verwacht. Ik dacht vooral aan de moeilijkere dossiers. Met een klein hart zei ik toen ‘ja’, maar ik beklaag het me niet.
Wat is uw vroegste herinnering aan Pasen?
Mgr. Lode Aerts • Toen ik vier of vijf was, had mijn groottante me wijsgemaakt dat er geen geluid uit het torentje van onze houten noodkerk kwam omdat de klok naar Rome vertrokken was om er paaseieren te halen. Ze deed me naar de wolken turen om die klok te zien terugvliegen en ik voelde me bedot. Later ontdekte ik gelukkig dat Pasen zo veel mooier en ernstiger was.
Waarom is Pasen het belangrijkste feest voor een christen?
Mgr. Lode Aerts • Met Pasen ervaar je dat God een mens niet in de steek laat. Als een echte vriend, met wie je zowel vreugde als lastige momenten kunt delen. Dat was ook zo bij Jezus. Omdat de levende God aanwezig bleef op Golgotha, kreeg de dood niet het laatste woord. Zij die Jezus in de steek lieten uit angst om te worden opgepakt, ‘zagen’ Hem kort nadien, zoals de Bijbel zegt. Ook toen sprak Hij over vriendschap en vergaf Hij hun. Op dat donkerste moment ging Hij met licht door het donker, met leven door de dood, met vriendschap door de haat. In de taal van de Bijbel betekent Pasen trouwens ‘passage’. Niet toevallig zal een tiental volwassenen in mijn bisdom tijdens de paasnacht die doortocht maken en gedoopt worden.
Begrijpt u dat de verrijzenis voor velen ook het moeilijkste is?
Mgr. Lode Aerts • Ja, want wat wil ‘leven in de dood’ zeggen? Je moet het geluk hebben om zelf te ervaren. Dan pas wordt het veel begrijpelijker. Met pure theorie komen we er niet. Die komt achteraf. De ervaring komt het eerst, als je beseft: Wat ik beleef, heeft te maken met verrijzenis. Het christendom begrijp je maar echt als je christen durft te zijn. Ook paus Franciscus zegt dat het van onderuit moet komen, vanuit de ervaring. Te veel vanuit grote theorieën vertrekken breekt de dynamiek.
Toch heerst enige moedeloosheid. Beleeft de Kerk in het Westen haar Goede Vrijdag?
Mgr. Lode Aerts • Velen missen een elan in de Kerk, maar een echte Goede Vrijdag is wat de christenen in het Midden-Oosten beleven. Daar zijn christenen tweederangsburgers wier kerk in brand wordt gestoken, die met hun gezinnen moeten vluchten. Christen blijven is voor hen soms nog het enige waaraan „Nostalgie en angst zijn dodelijk voor het geloof” ze zich kunnen vastklampen. Zij bieden inspiratie door te tonen dat het geloof er echt toe doet.
Als God een vriend is, laat Hij ons ook nu niet in de steek. Kan het in onze Kerk niet meer zoals vroeger, laat ons dan onze wortels herontdekken. Dat is cruciaal, want nostalgie en angst zijn dodelijk voor het geloof.
De Kerk zet in op betere voorbereiding van doopsels, vormsels en huwelijken. Is die geloofsverdieping een bewuste keuze?
Mgr. Lode Aerts • Het is een verlangen naar herbronning. De verrassing is: hoe meer ik naar het hart van het geloof ga, naar de diepte, hoe meer ik mijn hart verbreed. Verdieping wordt onwaarachtig als het niet tegelijk een verbreding is. Slechts één van de twee bekijken, zou nefast zijn. Dat geldt voor iedereen, zowel voor alle geëngageerde mensen in de Kerk als voor zij die occasioneel contact hebben met de Kerk. In die zin riep paus Franciscus op alles in de Kerk onder de loep te nemen, kritisch te onderzoeken en te evalueren of we wel goed bezig zijn. Zijn we voldoende missionair? Ik denk het niet. We moeten geen schuldigen zoeken, maar ons herbronnen.
Ik denk dat God met deze crisis een bedoeling heeft. Hij wacht op mensen die kansen zien en getuige willen zijn van Hem, die als vriend de passage maakt naar een mooiere wereld. Het is als Stille Zaterdag: het is stil en er lijkt niets te gebeuren, maar precies in die leegte gebeurt het. God gaat mee door dat dal. En we moeten daar niet flauw over doen, het is een diep dal. Voor velen soms reden om te zeggen: „Voor mij hoeft het niet meer.” Die verlokking voel ik soms ook. Maar juist dan laat God zich kennen. Daar heb ik alle vertrouwen in. Hier en daar maken mensen of groepen als christen al het verschil.
Wat is uw mooiste herinnering aan Pasen?
Mgr. Lode Aerts • Dat was een paasviering in Rijsel. Daar ontstak een groep scouts vóór de viering op het kerkplein een vuur terwijl een vrouw de massa enkele refreinen aanleerde. Tegelijk was er een voorstelling van wie er ging worden gedoopt. Tijdens de dienst hield iedereen een brandende kaars vast die bij sommige refreinen in de lucht werd gestoken. Fantastisch. Daar kunnen we wat van leren.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.