Het nieuwe bureau van Hans Schilders (35) oogt kaal. Niet vreemd wanneer je weet dat de sociaal werker uit Bornem, gelegen tussen Mechelen en Sint-Niklaas, nog maar net aan de slag is als parochieassistent in de pastorale eenheid Maria Ster der Zee Blankenberge-Zuienkerke. Zelf noemt hij de inrichting van zijn werkplek liever sober. Een bewuste keuze zo blijkt. „Ik hou van eenvoud”, zegt hij. „Een opgeruimd bureau straalt rust uit. Hoe minder spullen, hoe minder afleiding er is en hoe makkelijker je kunt nadenken en tot creatieve ideeën komt.”
– Werd u gelovig opgevoed?
Zoals velen van mijn generatie alsook heel wat kinderen vandaag werd ik gedoopt en deed ik mijn eerste en plechtige communie. Mijn grootouders waren gelovig. Bij mijn ouders speelden rituelen niet echt een rol, wel de christelijke waarden. Daar bleef het echter bij. Als kind had ik echter niet het gevoel dat er iets ontbrak in mijn leven. En als puber al helemaal niet.
Hoewel ik moet toegeven dat ik wel nieuwsgierig was naar wat er zich afspeelde achter de muren van het cisterciënzerklooster bij ons in de straat.
Als kind mocht ik daar echter niet binnen en misschien verklaart dat wel waarom de wereld van kloosters en abdijen me vandaag als volwassene zo aanspreekt.
– Wanneer en hoe kwam u in contact met religie?
Als jongere was ik erg zoekend en geloofde ik dat ik de wereld beter kon maken. Daarom trok ik na mijn studies onder meer naar Nepal. Daar kwam ik contact met het hindoeïsme, maar die religie kon me minder bekoren. Reizend door Laos en Thailand en leerde ik het boeddhisme kennen, een wijsheid die me meer aansprak. Ik bezocht er verscheidene kloosters en leefde er mee met de monniken. De eenvoud en de rust die ze uitstraalden spraken me aan en ook hun gezangen in de vroege ochtend konden me erg bekoren.
– Hoe ontdekte u uiteindelijk het christelijke geloof?
Eenmaal terug in Europa bezocht ik verscheidene abdijen in zowel Vlaanderen als Nederland en nam ik deel aan diverse inleefdagen, onder meer in Westvleteren. Wat in mijn kindertijd niet gebeurde, lukte nu wel: ik werd voor het eerst echt geraakt door het geloof. Tot vandaag hou ik enorm van het zingen van psalmen.
Later bezocht ik Jeruzalem en Rome en op die wijze ontdekte ik gaandeweg de wortels van het christendom.
– Wat deed u solliciteren naar een baan als parochieassistent?
Als parochieassistent dien ik de theologische academie te volgen, een vierjarige opleiding aan het grootseminarie in Brugge. Tijdens die vorming kom ik ongetwijfeld meer te weten over het christelijke geloof, al is dat niet mijn voornaamste drijfveer. Ik wil vooral mensen nabij kunnen zijn, met de nadruk op zijn. De afgelopen tien jaar was ik erg geëngageerd. Ik werkte met mensen in precaire situaties. Zo was ik actief als opbouwwerker in het onderwijs, waar ik huiswerkbegeleiding opstartte, taallessen gaf en werkte als bemiddelaar in scholen. Ik hielp mee met de opvang van asielzoekers en aan de ontwikkeling van een kinderkansarmoedeplan.
De jongste jaren werkte ik in de bijzondere jeugdzorg. Ik zag er heel wat schrijnende situaties.
Meermaals gaf ik mijn boterhammen aan kinderen die zonder eten naar school kwamen en ging ik na afloop de ouders opzoeken om hen te wijzen op hun verantwoordelijkheid. Geen makkelijke klus, maar wel belangrijk. Praten met de betrokkenen is vaak zoveel beter dan praten over hen en urenlang vergaderen. Dat is niet aan mij besteed.
– Wat leerden dergelijke schrijnende situaties u nog meer?
Dat velen ernaar verlangen geliefd te zijn en hun liefde te tonen, al verschilt de manier waarop. Zo meen ik dat een ouder zijn kind beter dagelijks een boterham meegeeft naar school dan zijn liefde af te kopen met een stuk speelgoed, ook al is dat laatste doorgaans een uiting van genegenheid en een verlangen naar verbinding. Bij jongeren merk ik dat verlangen naar een diepere verbondenheid ook. Door de sociale media zijn de mogelijkheden om voortdurend met anderen in contact te staan nog nooit zo groot geweest. Toch komen velen, ook volwassenen, terecht in een leegte wanneer die online-contacten wegkwijnen en het stil wordt rondom hen. Dat komt omdat de verbinding met zichzelf zoek is. Op dat vlak kan religie veel betekenen. Daarom ben ik blij het christelijke geloof te hebben ontdekt, zij het dan via andere culturen. Ze leerden me de waarde van overgave kennen.
Wanneer je je durft over te geven aan iets, zonder de uitkomst te kennen, leer je het leven aanvaarden zoals het zich voltrekt.
Tijdens de vieringen op 9 en 10 februari wordt een bijzondere collecte gehouden voor de Kerkopbouw in het bisdom Brugge. Het geld van de omhaling wordt onder meer gebruikt voor de verloning van de dekenaal secretarissen en de vorming van de parochieassistenten. Meer info via 050 33 59 05.