Rotklussen moet je met je hele samenleving doen, zegt u over onkruid wieden met het gezin. Is dat een maatschappijvisie?
Wouter Deprez • Neen, vanwege het woord ‘rotklussen’. Kijk naar kanker. Iedereen ziet het als een vijand, als kwaad dat iets goeds stukmaakt. Toen Marjan, mijn partner, de diagnose ‘borstkanker’ kreeg, stuurde ik zelf e-mails over het beestje dat we zouden verslaan, maar eigenlijk is de woordkeuze fout.
Natuurlijk doe je wat mogelijk is tegen de ziekte. De natuur is echter al het goede zowel als het roofdier dat verslindt, de gezonde cel en de kankercel. Hetzelfde geldt voor ons. Wie nooit jaloers of kwaad wil zijn, ontkent een deel van het menselijke basispakket en ontneemt zichzelf de kans te leren omgaan met die aspecten.
Is dat typerend voor deze tijd?
Wouter Deprez • Er zijn weinig verhalen die helpen het leven te kaderen. Neem nu sterfelijkheid. Hoe langer we leven, hoe slechter we zelfs met erg verdunde vormen ervan om kunnen. Ik heb de leeftijd dat je de jeugd afgeeft, je jonge lichaam en de tomeloze energie waarvan je nu pas beseft dat je die had en die je dus niet ten volle benutte.
Het huidige dominante verhaal zegt dat je op elk moment alles kunt.
Vroeger was het er wellicht veeleer op gericht mensen onder de knoet te houden en daar sta ik ook niet achter, maar het gebrek aan ondersteuning geeft wel levensstress. Burn-out, een gevoel van zinloosheid, dat zijn problemen van nu. Ik zoek mee naar verhalen die helpen.
Mogen voelen wat we voelen is een eerste stap, verlamming doorbreken en uitzoeken wat we zinnig vinden en welke rol we willen spelen de volgende. Velen lijken verstrikt in het onbelangrijke. Ikzelf wil naast verhalen maken, concrete dingen in beweging zetten, op afgebakende terreinen zoals bosbeheer.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.