Wij horen een Kerk van herders te zijn. Wat voor een priester wilde u worden?
Carlos Desoete • Ik maakte het oude kerkregime nog mee, met missen in het Latijn. Enerzijds vond ik dat prachtig, anderzijds voelde ik: hier klopt iets niet. Het concilie maakte ons wild enthousiast. Er ging iets veranderen.
Op kamp maakten we al missen in het Nederlands, met eigen teksten. Toch ben ik geen rebel. Ik zag de Kerk wel anders. In de Chiro ontdekte ik dat je er gewoon kunt ‘zijn’ voor mensen. Zot zijn van mensen kan levensvervullend zijn. In 1971 werd ik onderpastoor in Sint-Baafs in Brugge.
De jongeren daar vormden mij, niet omgekeerd.
Ze dwongen me een nieuwe verwoording te zoeken voor het geloof. Bij mijn aanstelling tot pastoor in 1990 gaf ik alle verenigingen en enkele gezinnen een herdersstaf. Mensen zijn geen schapen, ze zijn herders voor elkaar.
God gebeurt. Wat bedoelt u daarmee?
Carlos Desoete • Onder impuls van Piet Declercq, missionaris in El Salvador, richtten we basisgroepen op, mensen samenbrengen en zien wat er zou groeien. Toen besefte ik: ook dat kan Kerk zijn.
Samenkomen in huiskamers, er gewoon zijn, niet voor jezelf, maar voor anderen.
De gesprekken gingen over het leven en dat riep vanzelf de Godsvraag op. In de Bijbel is de identiteit van God ‘Jahwe’, ‘Ik ben er voor u’. God is een gebeuren, laat Hem maar gebeuren. Vandaag, in een cultuur die niet meer christelijk is, gebeurt God vaak naamloos en buiten de Kerk. Daar moeten we bij zijn.
Ik hou van het Emmaüsverhaal. Als Kerk hebben we te vaak gezegd: Ga met ons mee. Jezus stapt zelf naar de mensen. Mag Ik een eind mee op jullie weg?
In de loop der jaren werd de wereld één. Wat betekent Chili voor u?
Carlos Desoete • Van 1982 tot 1990 was ik nationaal proost van Chirojeugd Vlaanderen en een tijdlang ook van Fimcap, de internationale koepel. Zo kwam ik in contact met de Jupach, de Chiro in Chili. In 1992 organiseerden we het eerste wereldkamp van Fimcap.
Tegelijk zochten we vanuit onze parochie nieuwe vormen van missiewerk. Zo ontstond een partnerschap met krottenwijken in Chili. Vanaf 1995 gingen we met een groep tweejaarlijks meeleven en meewerken. Die ervaringen tekenen een mens.
Het is gastvrijheid die beschaamd maakt. Ze hebben niks, maar delen alles.
Ik weet dat er structureel nog veel moet gebeuren, maar vriendschappen over de grenzen veranderen de wereld ook. Ze leren ons mensen graag zien zoals ze zijn.
Nog één citaat om af te sluiten: De Geest stuwt ons voort. Welke plannen heeft u nog?
Carlos Desoete • Hoe zien parochies er binnen tien jaar uit? De structuur van vandaag zal er niet meer zijn, maar dat is niet het einde van de Kerk.
God gebeurt op zo veel plaatsen, waarom zijn we daar niet bij?
Niet meer Kom en zie, maar Ga en zie. In werkmiddens, op buurtfeesten: onvolmaakt, maar God gebeurt er. Die stappen wil ik doen, met een Kerk die er is voor de anderen.
Carlos Desoete, In zijn Naam
Halewijn, 2015, 198 blz., 17,50 euro.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.