Jaarlijks sterven in ons land ongeveer zeshonderd mensen in het verkeer, terwijl er liefst 40.000 gewond raken. Elk jaar beëindigen tweeduizend landgenoten hun leven via zelfdoding. Kanker veroorzaakt bijna 30.000 overlijdens per jaar, hart- en vaatziekten zelfs nog iets meer.
Nuchter bekeken weten we perfect wat de grootste risico’s in het leven zijn.
Men zou dus verwachten dat we uiterst voorzichtig zijn wanneer we in de wagen stappen of dat we massaal stoppen met roken en minder suiker, alcohol, zout en vet gaan verbruiken. Dat we meer gaan bewegen en gezonder en veiliger gaan leven. Dat alles doen we te weinig, omdat we die risico’s onbewust een plaats geven in ons leven.
Heel anders gaat het eraan toe met terreur. Door de opeenvolging van aanslagen in diverse Europese landen zijn we helemaal in de ban van terrorisme. In ons land stierven dit jaar 35 mensen tijdens de vreselijke aanslagen in Brussel en Zaventem. De statistische kans dat u in het verkeer aan uw einde komt, is veel groter, maar zo nuchter werkt ons brein niet.
Terrorisme is zo blind en meedogenloos, dat we dat risico instinctief veel hoger inschatten dan roken of snel rijden.
Bij terrorisme hebben we niets zelf in de hand, we zijn voor honderd procent overgeleverd aan de willekeur van gevaarlijke gekken. Dat creëert meer angst dan voorspelbare risico’s, ook al zijn die laatste veel gevaarlijker.
Angst nooit als kompas
Nuchter en rationeel kijken naar terreurdaden is aartsmoeilijk. Cijfers tonen aan dat veel meer Europeanen het slachtoffer werden van terrorisme in de jaren 1970 en 1980 dan nu, maar onze emoties zien dat anders. Een gek die met een vrachtwagen vakantiegangers van de weg maait, een pastoor die vermoord wordt in zijn kerk, dat zijn gebeurtenissen die aan ons hart en in ons hoofd blijven kleven.
Waar zal de volgende fanaticus toeslaan? Wie zullen zijn slachtoffers zijn? De angst is begrijpelijk. Toch mogen we er finaal niet aan toegeven. Angst mag nooit ons kompas worden.
Christenen zijn kinderen van de hoop, koesteraars van de schoonheid van het leven, verkondigers van het goede.
Ook en vooral in moeilijke momenten. Daarom kunnen haat, wraak en geweld ook nooit ons antwoord zijn. Na de moord op de Franse priester Jacques Hamel sprak aartsbisschop De Kesel: We moeten elkaar zoeken en elkaar de hand reiken. Ook de Duitse Kardinaal Marx sprak in die zin: Men wil de haat tussen de godsdiensten aanwakkeren. We zullen dat niet aanvaarden, we laten ons niet meeslepen door een sfeer van haat en geweld.
Een goed mens in tijden van beproeving
Die houding van vrede en liefde is niet eenvoudig, zelfs niet voor gelovigen. Toch is het op momenten als deze dat onze christelijke houding echt wordt getest. Het is niet moeilijk een goed mens te zijn wanneer alles naar wens verloopt, maar kunnen we dat ook in tijden van beproeving?
Laten we de ogen niet sluiten voor geweld, maar tegelijk zoeken naar tekenen van hoop. Terwijl Jacques Hamel stierf, verzamelden honderdduizenden jonge mensen op de Wereldjongerendagen. Liefst 2,5 miljoen mensen namen deel aan de slotviering met paus Franciscus. Ook hij riep op om de haat tussen volkeren niet te aanvaarden.
De jonge mensen die in Krakau aanwezig waren, zullen niet met een vingerknip de wereld veranderen.
Zij kunnen geweld en haat niet verdrijven. Ook zij zullen momenten van angst kennen in hun leven. Toch zijn ze een teken van hoop, omdat ze durven. Ze durven met velen bijeen te komen in tijden van aanslagen. Ze durven samen te geloven en te dromen, grenzen te overstijgen, banden te smeden. Ze durven vooruit te kijken en de toekomst te omhelzen. Kortom, ze durven te leven. Laten we hen maar als rolmodel kiezen in deze bange tijden. Laat hoop sterker zijn dan angst en haat.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.