Hij heeft alweer zijn momentum niet gemist, paus Franciscus. Zijn ecologische encycliek Laudato si’ was wereldnieuws. Niemand kon de kerkvader negeren. Zijn fans juichten, zijn critici gromden. Velen waren met verstomming geslagen door de klare taal die hij sprak.
Zelfs op Twitter pakte hij uit met haarscherpe quotes, die geen mens verkeerd kon begrijpen.
In de Verenigde Staten reageerden Republikeinse presidentskandidaten zeer verstoord, omdat hun discours haaks staat op de boodschap van de paus. Wereldwijd stelden commentatoren dat deze encycliek een groot moreel impact kan hebben in het klimaatdebat.
Juist gekozen
Het staat natuurlijk iedereen vrij om voor of tegen de standpunten van deze paus te zijn, maar niemand kan ontkennen dat zijn stellingen helder en betekenisvol zijn. Wanneer hadden we dat voor het laatst meegemaakt, een paus die één van de belangrijkste debatten van deze tijd naar zijn hand kan zetten?
Franciscus heeft alvast strategisch de juiste keuze gemaakt. De Kerk moet durven te wegen op het maatschappelijke debat. Meer nog, dat is precies wat we ook in ons land nodig hebben. Want de Kerk zit hier veel te vaak in het defensief.
De ontkerkelijking ondermijnde haar slagkracht, de schandalen maakten haar angstig.
Bij de Kerk en de gelovigen in ons land overheerst het gevoel dat de media en de hedendaagse samenleving hen niet langer begrijpen. Dat is een correcte inschatting, maar waarom zouden we ons daarbij neerleggen?
Op een smeltende ijsschots
Veel katholieken gedragen zich vandaag te veel zoals de apostelen na Hemelvaart. Ze zoeken steun bij elkaar, zonderen zich af uit de samenleving. De buitenwereld is bedreigend, binnen lijkt het knus. We zitten op een smeltende ijsschots en onze reactie is: steeds dichter bij elkaar kruipen. Van die strategie valt weinig heil te verwachten.
Ook de Belgische kerkleiding stelt zich te defensief op. Het zou voor vele gelovigen een opsteker zijn indien de bisschoppen in ons land hun stem vaker en luider lieten horen. We willen weten wat ze denken over prangende kwesties als armoede, vergrijzing, eenzaamheid, verstedelijking, vluchtelingen, jongeren, onderwijs…
Geen vijandig gebied
Daarom deze oproep: beste bisschoppen, neem een voorbeeld aan paus Franciscus en toon dat de volgelingen van Christus springlevend zijn. Laat jullie stem niet alleen horen wanneer jullie gedwongen worden te reageren op echte of vermeende schandalen, maar kies zelf jullie momenten. Schuw de media niet, maar omhels ze.
Wees niet bang van Facebook of Twitter, maar gebruik die nieuwe kanalen als virtuele preekstoelen van de eenentwintigste eeuw.
Betreed het publieke forum, want daar moet het gebeuren. Beschouw de moderne samenleving niet als vijandig gebied, maar als het huis waarin we met z’n allen wonen.
Lachende lefgozer
Met Laudato si’ doet paus Franciscus veel meer dan de Kerk een ecologische visie geven. Hij laat haar opnieuw meespelen op het wereldtoneel. En dat doet hij telkens weer. Hij gaat geen thema uit de weg. Elke standpunt dat hij inneemt, is kristalhelder. Zeker, hij is de lachende, vriendelijke paus. Maar hij is ook een durver, een lefgozer.
Niet van plan om de Kerk zachtjes te laten uitdoven als een oude kaars.
Hij probeert niet krampachtig iedereen te vriend te houden, maar spreekt klare taal vanuit evangelische gedrevenheid. Jezus is herkenbaar in zijn woorden en daden.
In onze contreien moeten Kerk en gelovigen dringend zijn voorbeeld volgen. Het geloof is geen louter privézaak, het heeft een publiek belang. Onze bisschoppen zijn wijze mensen met het hart op de juiste plaats.
Net daarom willen we hen vaker horen en zien.
Angst is een slechte raadgever. Wat we moeten doen, is dit: van onze smeltende ijsschots springen en nieuwe grond opzoeken. Laat dat voor de volgende aartsbisschop de absolute topprioriteit zijn.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.