In 1990 werkte de Amerikaanse filmregisseur Francis Ford Coppola het derde deel van zijn trilogie The Godfather af. Hij injecteert daarbij een scheut realiteit in zijn fictieve verhaal. Het hoofdpersonage, maffiabaas Michael Corleone, heeft er een ontmoeting met een zekere kardinaal Lamberto. Kort daarna wordt Lamberto, die eigenlijk gebaseerd is op kardinaal Albino Luciani, verkozen tot paus Johannes-Paulus I.
De ontmoeting tussen een maffialeider en een toekomstige paus levert een beklijvende scène op. Lamberto haalt een steen uit een fontein, breekt hem doormidden en zegt: Kijk, binnenin is de steen droog. Het water is er niet in doorgedrongen. Hetzelfde gebeurde met de mensen in Europa. Ze zijn al eeuwenlang omringd door het christendom, maar Christus drong niet tot hen door.
Die uitspraak verrast, omdat we doorgaans het omgekeerde aannemen. Vaak hoor je dat alle Europeanen, ook niet-gelovigen, veel meer dan ze beseffen doordrongen zijn van het christendom. Coppola laat zijn personage echter het tegendeel beweren. Hij bedoelt immers iets anders. Hij ontkent de impact van het christendom niet, maar wijst erop dat we ons in het leven niet stelselmatig afvragen wat Christus echt van ons verlangt. Die vraag is immers zeer confronterend.
Soms kruis je evenwel het pad van iemand die zich wel helemaal overgeeft aan Christus. Zulke mensen kunnen ons op indrukwekkende wijze inspireren. In Vlaanderen denken we dan vaak aan pater Damiaan, maar er zijn genoeg andere voorbeelden. We hoeven onze voorbeelden bovendien niet altijd onder de doden te zoeken. In Kerk & leven proberen we week na week mensen op te voeren die indruk maken door hun radicale keuze voor de naastenliefde. Deze week werd ik getroffen door het interview met priester Jef Devisscher, een man die zich al decennialang ontfermt over vluchtelingen. Hij neemt hen op in zijn huis en probeert hun leven zo goed als mogelijk op de rails te zetten.
Sommigen kunnen hier blijven, anderen keren terug naar hun land van herkomst, vrijwillig of gedwongen. Dat is voor Jef Devisscher niet de kern van de zaak. Hij doet consequent wat Christus ons vraagt, zich ontfermen over naasten die ons nodig hebben. Hetzelfde geluid horen we bij priester Fernand Maréchal, die zich in Zeebrugge om transmigranten bekommert. In een recent interview in dS Weekblad argumenteert hij dat eenvoudig met de woorden van Christus: Want Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven, Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven, Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen (Mattheus 25, 35).
Voor politici is het beslist niet eenvoudig om werkbare oplossingen te vinden voor het probleem van vluchtelingen en transmigranten. Daar mogen we als christenen begrip voor hebben. Tegelijk blijft Christus van ons verlangen dat we de hulpkreet van de meest kwetsbaren beantwoorden. Of zoals mgr. Koen Vanhoutte eind augustus in Kerk & leven over vluchtelingen sprak: Hoe kan het dat de spontane reactie niet langer is mensen in nood bij te staan? Zonder die basisreflex, die ook de kern is van het evangelie en van de christelijke God, redden we het niet.
Als we van ons hart een steen maken, blijft het vanbinnen droog. Christus kan dan niet binnendringen. Enkel een echt mensenhart kan openstaan voor zijn stem. Laten we de steen in de fontein dus niet verwarren met het hart van een christen.
Misschien wilt u nog weten hoe de scène uit The Godfather III afliep? Don Corleone is zo onder de indruk van kardinaal Lamberto dat hij spontaan begint te biechten. Achteraf verklaart hij aan zijn zus: Dat was een bijzondere man. Een goede man. Een echte priester. Hij veranderde iets.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.