Zeggen dat 2016 een bloedig jaar was, is een understatement. Het begon al op 1 januari, met bloedige aanslagen in Israël en India. Twee dagen later waren er bomaanslagen in Irak. Vóór de eerste week van het jaar voorbij was, volgde nog terreur in Libië, in Egypte en in de Verenigde Staten. Een jaar vol geweld was ingezet.
Ook ons land werd niet gespaard. Ieder van u kan nog vertellen waar hij of zij was op dinsdag 22 maart, de dag waarop meedogenloze terroristen in Brussel en Zaventem toesloegen. Zelf stond ik op het punt de trein richting luchthaven te nemen. Op het journaal herkende ik het metrostation waarboven ik vijftien jaar lang werkte. Een snelle berekening leert me dat ik daar, in Maalbeek, minstens drieduizend keer de metro nam. Hoe dichtbij kan geweld komen?
Andere Europese landen deelden in de klappen. In juli stierven 84 mensen in de Franse badstad Nice, toen een gewetenloze dolleman met een vrachtwagen over de Promenade des Anglais raasde. De aanslag op de kerstmarkt in Berlijn, vorige week, werd een dramatische imitatie. Het contrast tussen de woorden ‘kerst’ en ‘aanslag’ kan nochtans niet groter zijn.
Moedeloos
Op Wikipedia houdt iemand een lijst van terroristische aanslagen bij. De gevoelige lezer is gewaarschuwd, u wordt er niet vrolijk van. Tientallen en honderden doden en gewonden staan ijskoud opgesomd.
Het valt op hoe het overgrote deel van de aanslagen in andere continenten plaatsvindt.
Vooral Azië en Afrika krijgen het zwaar te verduren. En dan spreken we nog niet over de burgeroorlogen en gewapende conflicten die daar huishouden, met miljoenen vluchtelingen en ontelbare slachtoffers tot gevolg.
Een mens zou er moedeloos van worden. Kunnen we onze medemens nog wel vertrouwen? Worden we niet omringd door vijanden, die we hardhandig moeten bestrijden?
Onverdeeld goed
In het evangelie gaf Jezus ons tweeduizend jaar geleden al een antwoord. Een bijzonder radicaal antwoord: Jullie hebben gehoord dat er gezegd is: ‘U zult uw naaste liefhebben en uw vijand haten.’ Maar Ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie je vervolgen, dan zullen jullie kinderen worden van je Vader in de hemel, want die laat zijn zon opgaan over slechten en goeden, en Hij laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. Want als je liefhebt wie jou liefheeft, welk loon verdien je dan? Doen de tollenaars dat ook niet? Als je alleen je broeders groet, wat voor bijzonders doe je dan? Doen de heidenen dat ook niet? Jullie zullen dus onverdeeld goed zijn, zoals jullie hemelse Vader onverdeeld goed is (Matteüs 5, 43-48).
Dat is een verpletterende opdracht. Bovenmenselijk zelfs? Waarschijnlijk wel.
Kunnen we zo’n radicaal liefdevolle houding verwachten van mensen die bij een aanslag dierbaren verloren? Het lijkt onmogelijk. We hebben geen idee of we daar zelf toe in staat zouden zijn. Hooguit kunnen we ernaar streven. Misschien is dat wel wat van ons verwacht wordt, zelf de juiste kant opgaan en zo anderen inspireren.
Haaks op alles
Laten we, terugblikkend op 2016, elkaar een belofte doen: Ik zal niet haten. Haat is een mantel die de christen niet past. Haat is wat terroristen beweegt. Het is de bron van alle kwaad, de weg die leidt naar aanslagen. Haat is geweld, gruwel en onrecht. Haat past in geen eeuwigheid in de boodschap van Christus. Nee, wij zullen niet haten, omdat het haaks staat op alles waarin we geloven.
De redactie van Kerk & Leven wenst u allen een vredig en liefdevol 2017. We kunnen u helaas niet beloven dat het nieuwe jaar beter wordt dan het oude. Wat we u wel beloven, is dat dit blad opnieuw een jaar lang de mooiste en nobelste mensen en verhalen zal brengen. Uw wekelijkse portie naastenliefde, met veel liefde voor u gemaakt.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.