We mogen boos zijn, razend zelfs. We mogen verdrietig zijn, diepbedroefd, zwaar aangeslagen. We mogen ons vertwijfeld afvragen waarom mensen in staat zijn andere mensen zoveel gruwel aan te doen. We mogen vloeken dat het kraakt. Veel emoties zijn mogelijk en zelfs onvermijdelijk na die vreselijke dinsdag 22 maart 2016. Laat ons echter niet angstig leven, want dat is precies wat de daders willen.
En laat in geen geval de haat regeren, want dan verloochenen we alles waarin we geloven.
De vreselijke aanslagen op de luchthaven en in de Brusselse metro hebben ons allen diep geraakt. We kenden het bestaan van terreur en geweld aanvankelijk uit verre landen. Plotseling veel dichterbij, op 13 november 2015 al, toen we de aanslagen in Parijs van beangstigend nabij mee beleefden.
We wisten dat er in ons land terroristische cellen actief waren. We hielden er zelfs rekening mee dat die horror ook ons kon overkomen. Nu het kwaad echter ook daadwerkelijk zo dichtbij onschuldigen raakt, vervult de afschuw onze harten.
Boven zichzelf
We zien beelden, horen getuigenissen, lezen tal van analyses en verklaringen. Wellicht meer dan goed is voor ons. We kennen wellicht zelf mensen die rechtstreeks of onrechtstreeks geconfronteerd werden met die aanslagen. Een familielid dat net op de luchthaven was, een buur die in Brussel werkt, een kennis die een uur eerder op de plaats van het onheil passeerde.
Zelf werkte ik vijftien jaar in het gebouw dat zich pal boven metrohalte Maalbeek bevindt. Ontelbare keren nam ik daar de metro. Mijn collega’s van weleer verzorgden de gewonden in hun refter, gaven voorrang aan anderen boven zichzelf. Zo ken ik hen. Gouden mensen.
Zo hebben we er veel gezien, mensen die boven zichzelf groeiden.
Hulpdiensten die snel ter plaatse waren. Artsen en verpleegkundigen die alles deden wat binnen hun mogelijkheden lag, soms zelfs meer. Mensen die hun EHBO-kennis omzetten in actie, die hun eigen angst en shock uitstelden om eerst te helpen. Solidaire handen alom. Een lift voor wie niet meer thuis geraakte, een bed voor de nacht. De hashtag #ikwilhelpen werd de meest gebruikte term op Twitter.
Het leven moet sterker zijn
En nu? Op het moment dat deze woorden geschreven worden, zijn er nog meer vragen dan antwoorden. Hoe lang gaat de waanzin nog door? Wie kan dit stoppen? Durven we nog het vliegtuig te nemen? De metro of de trein? Wat vertellen we onze kinderen en hoe verzekeren we hun veiligheid?
We zullen moeten leren leven zonder zekere antwoorden.
Diep vanbinnen weten we: angst is een slechte raadgever. Het leven moet sterker zijn dan de terreur.
Laten we niet te snel beschuldigende vingers uitsteken naar politiemensen, militairen, inlichtingendiensten of politici. Hadden zij dit kunnen voorkomen? Misschien, maar achteraf is het makkelijk praten. Laten we niet overgaan tot al te forse maatregelen, die van onze samenleving een bunker maken. Laten we onszelf niet wijsmaken dat meer politie, meer controles, strengere maatregelen onze veiligheid kunnen garanderen. We blijven kwetsbare mensen. Laten we ook vrije mensen blijven.
De toekomst in handen
In geen geval mogen we ons laten meeslepen door kreten van haat en wraak. De daders van dit soort aanslagen en hun opdrachtgevers zijn gewetenloze schurken, dat is juist. Maar wie toevallig hun geloof, huidkleur, nationaliteit of herkomst deelt, is daarom nog geen medeplichtige. Deze aanslagen willen onze samenleving verdelen. Of dat lukt, beslissen we zelf.
De gebeurtenissen van 22 maart kunnen we niet uit onze geschiedenis wissen, maar onze toekomst hebben we nog steeds in handen. Zolang er mensen zijn, zal er lijden zijn, maar Jezus leerde ons dat het lijden niet het laatste woord krijgt. Dat is net de essentie van Pasen, feest van hoop. Het is in extreme omstandigheden dat we zelf de kans krijgen om kinderen van de hoop te zijn.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.