We hebben een nieuwe kardinaal en dat ging sneller dan verwacht. Op 19 november werd aartsbisschop Jozef De Kesel door paus Franciscus tot kardinaal gecreëerd, zoals dat heet in kerkelijk jargon. Een hele eer, want daarmee bekleedt hij de op één na hoogste rang in de wereldkerk, na de paus zelf.
Ook Godfried Danneels blijft kardinaal, maar hij is als tachtig-plusser niet langer stemgerechtigd op een conclaaf. Met kardinaal De Kesel heeft ons land nu wel opnieuw een stem, al hopen we natuurlijk dat paus Franciscus nog jaren gezond en wel zijn taak kan uitoefenen en dat er dus voorlopig geen conclaaf nodig is.
Mild en liefdevol
Hoe dan ook mag Jozef De Kesel zichzelf voortaan beschouwen als een adviseur van de paus, want dat is de eerste taak van een kardinaal. Het is overigens opmerkelijk hoe paus Franciscus vooral kardinalen kiest die zijn voorkeur delen voor een Kerk die barmhartig is en met beide voeten in de samenleving staat. Kardinalen die mild en liefdevol tussen hun gelovigen staan, veeleer dan hen de les te spellen.
Daarmee lijkt de paus erover te waken dat ook na zijn pontificaat de barmhartigheid het kompas van de Kerk blijft.
Hoort Jozef De Kesel thuis in dat verhaal? Zonder twijfel. De Belgische bisschoppen zitten op de lijn van de huidige paus en voelen zich goed bij diens koers. Het contrast is groot met Nederland, waar aartsbisschop Eijk een strenge en traditionele koers vaart, veel verder verwijderd van de hedendaagse samenleving. De Belgische bisschoppen willen net uitdrukkelijk in die samenleving aanwezig zijn. Een verstandige keuze, met veel meer toekomstperspectief.
Samenleven in diversiteit
Meteen na zijn creatie herhaalde Jozef De Kesel dan ook zijn bekende boodschap. Hij wil een Kerk die zich maatschappelijk engageert, die zich uitspreekt over vluchtelingen, armoede en ecologie. En ook, aldus de nieuwe kardinaal, over de allergrootste uitdaging van deze tijd: het samenleven in diversiteit, op basis van eerbied en respect. De Kerk moet zich daarop echt goed profileren, verklaarde hij in het VRT-journaal. En gelijk heeft hij.
De Kerk moet niet bang of verlegen in een hoekje kruipen, maar naar buiten gaan en zich laten horen.
Jezus vroeg zijn leerlingen niet om zich op te sluiten onder gelijkgezinden, maar om de wereld in te trekken en zijn woord te verkondigen aan iedereen die het horen wilde. Die opdracht blijft actueel en is gericht aan ieder van ons.
Enkel fluisteren
In het Klapstoel-interview van deze week zegt ook de toekomstige bisschop van Brugge, Lode Aerts: We moeten vrijmoedig deelnemen aan het maatschappelijke debat. Dat veronderstelt een onbevangenheid die we nog enigszins moeten leren. Dat laatste is een terecht punt van (zelf)kritiek.
We zijn als katholieken vaak veel te terughoudend.
Waar klinkt onze stem luid? Aan welk maatschappelijk debat nemen we daadwerkelijk deel? Kent een doorsnee-inwoner van ons land het katholieke standpunt over vluchtelingen, armoede, milieu of multicultureel samenleven? Zijn we toonaangevend in die debatten? Wegen we op de maatschappelijke koers?
Onze Kerk heeft nochtans een waardevolle boodschap, maar al te vaak durven we die enkel te fluisteren. Ging Jezus destijds niet boven op een berg staan om zijn boodschap te verkondigen? Bergen maakten intussen plaats voor massamedia, maar het principe blijft hetzelfde: we moeten ons laten horen.
Laten we vooral bescheidenheid niet verwarren met onzichtbaarheid.
Zullen ze nog van u horen?, vroeg Terzake nog. Jozef De Kesel glimlachte en antwoordde: Dat zullen we zien, hé. Een warm advies voor onze nieuwe kardinaal: antwoord de volgende keer kordaat: Jazeker, en van heel veel andere katholieken.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.