De Kerk uitleggen aan de wereld. Dat beschouwt de bekende Amerikaanse jezuïet James Martin als zijn opdracht, zo vertelt hij vandaag in onze Klapstoel (bladzijde 8). Hij doet dat in het weekblad America, maar ook in televisieoptredens en via de sociale media. Voor mij is dit werk een vorm van pastoraat, zegt hij. Ik bereik er dan ook veel meer mensen mee dan met een homilie op zondag.
Het is natuurlijk niet de bedoeling om de zondagspreek te vervangen door communicatie via de media, beide hebben een verschillende doelstelling. Niettemin is het interessant dat Martin er ons aan herinnert dat we als gelovigen niet enkel binnen de muren van het kerkgebouw moeten spreken, maar ook daarbuiten.
Klare taal
Hij zit daarmee op dezelfde lijn als de paus, niet toevallig ook een jezuïet. Franciscus spreekt zich geregeld uit over prangende kwesties en kiest daarbij voor klare taal.
Of het nu gaat over eenzaamheid, armoede, uitbuiting, oorlog of leefmilieu, de paus heeft er een heldere mening over en verkondigt die ongegeneerd. Nochtans zijn de genoemde thema’s niet kerkelijk, maar maatschappelijk. Door er toch over te praten, leert de paus ons dat de Kerk zich niet naar binnen, maar naar buiten moet richten.
De Kerk heeft maar zin als ze met twee voeten in de wereld staat.
De andere kant uitkijken
Het viel de voorbije weken op dat ook andere kerkelijke leiders glashelder stelling namen in actuele maatschappelijke kwesties. De aartsbisschop van Keulen, kardinaal Rainer Maria Woelki, nam recentelijk het Europese vluchtelingenbeleid op de korrel.
Woelki vindt het cynisch dat we in Europa de andere kant uitkijken terwijl vluchtelingen verdrinken in de Middellandse Zee of worden vervolgd, afgeranseld en verkracht in vluchtelingenkampen. De woorden van de kardinaal werden zeker niet overal positief onthaald, maar duidelijk waren ze wel.
Begin deze maand lieten ook de Amerikaanse bisschoppen van zich horen. Toen president Trump de afschaffing aankondigde van het DACA-programma, dat borg staat voor de bescherming van kinderen van illegale immigranten, reageerde de Amerikaanse katholieke Kerk ongebruikelijk scherp. De aartsbisschop van New York noemde de beslissing een onrechtvaardige nachtmerrie.
Hoe communiceren?
Mag de Kerk zich zo scherp uitlaten over politieke kwesties?
Is dat geen schending van de scheiding tussen Kerk en Staat?
Op die vragen gaan we volgende week dieper in. Deze week focussen we op
Mediazondag, al jarenlang een vaste waarde op de laatste zondag van september. De collecte in de eucharistieviering is dan bestemd voor de media-initiatieven van de Vlaamse bisdommen. Tegelijk biedt Mediazondag ons de kans stil te staan bij de manier waarop we als kerkgemeenschap omgaan met media en communicatie. Laten wij onze stem wel genoeg horen?
In ons Dossier (zie bladzijden 10 en 11) gaan we op bezoek in drie Vlaamse parochies. We stellen hen de vraag hoe zij communiceren met hun parochianen en met de buitenwereld. Wat blijkt? Er wordt gewerkt met een gezonde mix van alle mogelijke instrumenten. Uiteraard met kerk & leven, maar ook met Kerknet, met folders, met acties en natuurlijk met zo veel mogelijk rechtstreekse contacten. Zo hoort het.
Elk communicatiekanaal, klassiek of hedendaags, heeft zijn eigen troeven en helpt de Kerk om zo veel mogelijk mensen te bereiken.
Mediazondag kan een dag worden waarop we ons allen geroepen voelen om te spreken.
Eigenlijk is het eenvoudig, als we niet spreken, worden we niet gehoord.
Klopt en er zal worden opengedaan, zei Christus destijds. Een geloofsgemeenschap die zich stilletjes in een hoekje terugtrekt, is ten dode opgeschreven. Misschien moeten we zelfs een bekend spreekwoord op zijn kop zetten: spreken is niet altijd zilver, zwijgen niet altijd goud.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.