Twee maanden geleden trokken de Fransen in naam van de vrijheid van meningsuiting massaal de straat op. Dat gebeurde na de terroristische aanslagen op de redactie van het satirische blad Charlie Hebdo en op een Joodse supermarkt in Parijs.
Ze scandeerden republikeinse leuzen en schreeuwden dat ze niet bang waren.
Dat in de historische mars in Parijs, op zondag 11 januari, maar liefst 45 staats- en regeringsleiders vooropliepen, sterkte hun overtuiging. La bonne réponse (Het juiste antwoord), kopten de kranten.
Wat blijft er van die gevoelens van nationale eenheid, vertrouwen en wereldwijde solidariteit uiteindelijk over? Weinig, zo blijkt uit onderzoek dat het Franse weekblad L’OBS onlangs publiceerde. De samen-sterk-reactie die na de aanslagen op gang kwam, was een kortstondig sprookje dat nauwelijks langer duurde dan de optochten zelf.
Frankrijk kampt met zware identiteiscrisis
Onze zuiderburen, zo leren de cijfers, plooien zich wel degelijk terug op zichzelf. Angst en onzekerheid nemen toe en het land kampt met een zware identiteitscrisis. Het Je-suis-Charlie-effect is weggeëbd, al betwijfelen onderzoekers of dat er ooit is geweest.
De media focusten weliswaar op de massamanifestaties, maar de deelnemers eraan behoorden volgens Martial Foucault, de directeur van het onderzoeksbureau Cevipof, grotendeels tot dezelfde sociologische bevolkingscategorie: hoger opgeleiden en stadsbewoners – kortom, de kritische burgers. De banlieues waren niet of schaars aanwezig.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.