Eind vorige maand begon de klimatologische lente, maar de grauwe realiteit rondom ons smoorde elk lentegevoel in de kiem. In eigen land wees het federale Jaarboek armoede en sociale uitsluiting nog maar eens op de schrijnende ongelijkheid in onze welvaartsstaat.
Ook al behoren we tot de rijkste regio’s ter wereld, het aantal armen vermindert er niet op.
In 2013 leefde 15 procent van de Belgen onder de armoedegrens – in Vlaanderen 10 procent, in Wallonië 20 procent en in Brussel 33 procent. Dat betekent niet alleen dat we er niet in slagen de armoede terug te dringen, maar ook dat er – door de bevolkingsaangroei – in absolute cijfers almaar meer armen bijkomen.
Verwijzen naar de aanhoudende economische crisis is volgens de auteurs van het armoederapport onterecht. Ze roepen de federale en de Vlaamse regering dan ook op de zwakken niet langer te treffen door besparingen in de sociale sector en de openbare dienstverlening.
Een verhaal achter elk cijfer
Achter elk cijfer in de krant schuilt een persoonlijk verhaal. Dat geldt niet alleen voor armoedestatistieken, maar ook voor de 150 slachtoffers van de tragedie met de Airbus van Germanwings in de Franse Alpen. Onbegrip over wat er zich in de cockpit heeft afgespeeld, maar vooral veel machteloosheid en verdriet om wie er niet meer is.
Duitse tieners die in Barcelona de reis van hun leven hadden gemaakt en hun ouders vol enthousiasme wilden vertellen over hun belevenissen, over hun contacten met Spaanse leeftijdgenoten, over de Sagrada Familia. Zakenmannen, toevallige reizigers en gepensioneerde toeristen.
Twee baby’s ook die niet van het leven hebben kunnen proeven.
De moeder van een van hen was Maria Radner, een mezzosopraan die in Europa van stad naar stad reisde om te zingen over liefde en hoop. Allen zaten op het verkeerde vliegtuig.
Alleen meer explosiever
Op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats waren ook de 41 Nigerianen die naar de stembus trokken om een nieuwe president te verkiezen. Ze kwamen om door aanslagen van de extremistische islamitische terreurgroep Boko Haram. Hetzelfde geldt voor de 22 slachtoffers van de terroristische aanslag in Tunis. En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.
Je hoeft geen cultuurpessimist te zijn om te erkennen dat het reilen en zeilen in de wereld zorgwekkend is.
De spanningen in Jemen en de inval aldaar van een internationale coalitie onder het commando van Saudi-Arabië, maken de situatie in het Midden-Oosten er nog explosiever op. Door de chaos, de ‘broedermoorden’ tussen soennieten en sjiieten en het islamitische terrorisme weet niemand nog hoe het in het Midden-Oosten verder moet.
Politicologen en experts zijn het er niettemin over eens dat er geen vrede kan komen als er geen begin wordt gemaakt van een toenadering tussen de twee grootmachten uit de regio, het soennitische Saudi-Arabië en het sjiitische Iran. Wat nu gebeurt, is het tegenovergestelde.
Bekeren of vertrekken
Ondertussen blijft het lot van de christenen die in het Midden-Oosten zijn achtergebleven, precair. In de gebieden waar Islamitische Staat de macht heeft, zijn kerkgebouwen gesloopt en werden christenen gedwongen zich te bekeren of te vertrekken.
Het lijkt erop dat Europese politici – eindelijk – de draagwijdte daarvan beseffen. Op initiatief van Laurent Fabius, de Franse minister van Buitenlandse Zaken, werd de kwestie van de religieuze en etnische minderheden in het Midden-Oosten anderhalve week geleden aan de Verenigde Naties voorgelegd.
Dat er snel iets verandert, is niet vanzelfsprekend.
De strijd tegen Islamitische Staat mist een politiek plan en een visie op lange termijn. We hebben niets meer aan beloften van de internationale gemeenschap, alleen een buitenlandse troepenmacht kan ons van de uitroeiing redden, stelde mgr. Petros Mouche, de Syrisch-katholieke aartsbisschop van Mosul die in ballingschap in Iraaks-Koerdistan leeft, vorige week tijdens een bezoek aan Parijs. De kans dat de Verenigde Naties daarin toestemmen, is zo goed als onbestaande.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.