Het is al bijna twaalf jaar geleden dat de Nederlandse zanger Bram Vermeulen totaal onverwachts overleed, slechts 57 jaar oud. Voor mij was hij de beste zanger uit het Nederlandse taalgebied. In Vlaanderen is hij vooral bekend dankzij het liedje De steen (Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde), maar zijn oeuvre is veel rijker dan die ene song.
Zelf moet ik elke zomer, wanneer ik op vakantie vertrek, terugdenken aan zijn prachtige nummer Verlangen.
In dat lied verhaalt Vermeulen hoe hij telkens een stukje van zichzelf verliest op de plaatsen die hij bezoekt. Het refrein klinkt: Er is een deel van mij in de Ardennen blijven steken. Een ander stuk ligt in Italië aan zee. Weer een ander deel is in Les Landes gebleven. Ik neem steeds minder van mezelf nog mee.
Voor wie graag reist, zal die gedachte zeker herkenbaar zijn. Op het eerste gezicht ervaren we reizen als een verrijking, waardoor we steeds meer meedragen. Tegelijk verliezen we op bijzondere plekken een stukje van ons hart, waardoor we ook minder meenemen. Jezelf verliezen kan dus pure winst zijn. Een mooie gedachte.
Groots jezelf klein te voelen
Misschien moet u dat liedje maar eens beluisteren indien u deze zomer ergens naartoe trekt. Het maakt niet uit of de bestemming ver weg of dichtbij is. Er is zoveel schoonheid in de wereld, voor wie bereid is te kijken.
De meest vanzelfsprekende schoonheid schuilt in de natuur. De schepping dus, vanuit een christelijk perspectief.
Hoe overweldigend kan het zijn om uit te kijken over bergen en dalen, over oneindige zeeën, glinsterende meren of meanderende rivieren? Hoe groots is het om jezelf klein te mogen voelen? Doe mij maar Alpenreuzen met eeuwig besneeuwde toppen. Al geniet ik net zo goed van het lapjeslandschap in de Italiaanse Marken, de oogverblindende kronkels van de Portugese Douro of de wandelende duin Rubjerg Knude in Denemarken. Zoekt u het liever dicht bij huis? Wandel dan eens van het Belgisch-Limburgse dorpje Kanne naar Maastricht, over de Sint-Pietersberg. Schoonheid schuilt overal.
Parels en soberheid
De mens heeft daar trouwens duchtig tot bijgedragen. Veel vergezichten ontlenen hun schoonheid aan menselijke ingrepen. Wijngaarden bijvoorbeeld, herkneden ruwe natuur tot lieflijk glooiende landschappen. Nog een stap verder laten mensen zelf bouwwerken verrijzen die wonderlijke ankerpunten in onze wereld worden.
In onze reeks Zomer onder de toren neemt Kerk & Leven u vijf weken lang mee langs Europese kathedralen en hun omgeving. Grote kerken hebben altijd iets dubbelzinnigs. Enerzijds zijn ze parels van architectuur en werelderfgoed, waaraan we ons bewonderend kunnen vergapen.
Anderzijds bedenken we ons fronsend dat het vreemd is hoe een godsdienst die soberheid predikt zulke rijke gebouwen neerpootte.
Ooit bezocht ik de geboorteplaats van Don Bosco, in Noord-Italië. Vlak bij het bescheiden stulpje waarin die heilige opgroeide, staat een imposante basiliek die zijn naam draagt. Zou hij dat zelf zo gewild hebben?
Ook zonder mij wel blijft bestaan
Ach, zo zitten mensen nu eenmaal in elkaar, één en al tegenstrijdigheid. We weten dat peperdure bouwwerken botsen met de waarden van ons geloof, maar tegelijk voelen we aan dat ze een wondermooie ode aan God zijn. Juist of fout zijn niet altijd eenduidige begrippen. Laten we dus maar genieten van de schoonheid van onze kathedralen en ze in goede staat aan de volgende generaties doorgeven.
Het was trouwens ongeveer halverwege tussen de kathedralen van Firenze en Orvieto, in Italië, dat Bram Vermeulen stierf.
Een hartstilstand kwam als een meedogenloze rover in de nacht een leven ontgrissen, veel te vroeg. Om dan bij jou te weten, dat waar ik heb gezeten, het deel dat ik bij jou laat, ook zonder mij wel blijft bestaan, zo zong hij nog in Verlangen. Waar u deze zomer ook gaat, neem een stukje mee en laat een stukje achter. Fijne vakantie.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.