Het is vandaag Internationale Vrouwendag. Wat op 8 maart 1908 in New York begon met een staking in textielfabrieken, groeide uit tot een jaarlijks moment waarop we stilstaan bij de positie van de vrouw in onze wereld.
De emancipatie van de vrouw is een van de grootste omwentelingen uit onze recente geschiedenis. Ook een van de belangrijkste.
De christelijke gedachte dat iedere mens uniek en evenwaardig is, werd pas na bijna tweeduizend jaar toegepast op de vrouwelijke helft van de bevolking.
Er zijn nochtans goede redenen om gelijke rechten en kansen voor vrouwen na te streven. Principieel bekeken is het een kwestie van rechtvaardigheid. Pragmatisch bekeken is het de beste manier om alle talenten in de samenleving te benutten.
Een meer complete wereld
Er is evenwel nog een argument. Wanneer vrouwen mee verantwoordelijkheid dragen in leidinggevende functies, doen ze dat vaak vanuit andere invalshoeken dan mannen. Niet noodzakelijk beter, maar wel anders. Zo creëren ze meer evenwicht, een grotere veelzijdigheid. De wereld wordt meer compleet wanneer mannen en vrouwen samen aan het stuur zitten.
Politici lagen de voorbije weken terecht onder vuur wegens allerlei lucratieve mandaten en bijverdiensten.
Als het over gelijke kansen gaat, maakt de politiek echter wel een goede beurt.
In enkele decennia tijd slaagde de politiek erin om heel wat vrouwen naar onze parlementen en regeringen te loodsen. De bedrijfswereld kan er een voorbeeld aan nemen.
Vooruitgang voorbij de blokkage
En hoe zit het met de religies? Die liggen vaak onder vuur voor hun visie op vrouwen. Met name de islam krijgt veel kritiek op dat punt. Die is helaas vaak terecht. Doet de katholieke Kerk het beter? Ja, maar er is nog heel wat marge voor beterschap. De Kerk erkent de gelijkwaardigheid van vrouwen in de samenleving. Belangrijke instellingen zoals het katholiek onderwijs behandelen meisjes en jongens volkomen gelijk. Dat is belangrijk, omdat het gelijke startkansen in het leven garandeert.
Toch zijn vrouwen zwaar ondervertegenwoordigd in de kerkelijke structuren. Dat heeft natuurlijk te maken met het exclusief mannelijke priesterschap. Ook los van die lastige (en volstrekt geblokkeerde) discussie valt er nochtans vooruitgang te boeken.
Steven in de juiste richting
De Belgische bisschoppen beklemtonen dat vrouwen ook buiten het priesterschap verantwoordelijke functies kunnen bekleden. Dat is juist en er worden ook daadwerkelijk inspanningen geleverd.
De recentelijk benoemde bisschop van Brugge, Lode Aerts, koos er uitdrukkelijk voor talentvolle vrouwen op te nemen in zijn beleidsploeg.
Ook in de andere bisdommen gebeurt dat almaar vaker. Het schip wendt langzaam de steven in de juiste richting. Toch is er nog werk aan de winkel. De historische achterstand is immers groot.
Te weinig gevoel?
Vrouwen zijn echt nodig in onze Kerk. Een voorbeeld? De Belgische Kerk treedt tegenwoordig kordaat en alert op tegen seksueel misbruik. Dat was echter vele jaren anders, waardoor sinds 2010 een stroom aan schandalen boven water kwam.
De meeste gevallen van misbruik dateren van decennia geleden, een tijdperk waarin amper vrouwen bij het kerkelijke beleid waren betrokken.
Laten we ons even deze vraag stellen: zouden vrouwelijke beleidsverantwoordelijken niet alerter hebben gereageerd op seksueel misbruik? Waren mannen niet te laks? Te weinig gevoelig voor dat onrecht? We kunnen alvast niet ontkennen dat haast alle daders mannen waren.
De noodzaak om tot een beter evenwicht te komen tussen mannen en vrouwen is geen modegril, het gaat om een fundamentele kans om tot een betere Kerk te komen. Mannen moeten zich in geen geval bedreigd voelen. Ze zullen zelf beter functioneren in een evenwichtige omgeving waarin vrouwen mee de koers bepalen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.