De rijen rechte ruggen, rekwisieten in de choreografie van staan en zitten, knielen en bidden, ruimden even geleden al plaats voor zitcomfort. Sindsdien rustten ze in een slordige stapel, poten alle kanten uit. Abstracte kunst onder de kerktoren, tot de kerkfabriek de stoelen wegschonk. De stapel werd een kleine rij in een huiskapel, een hoek in een café, een herinnering in de hal. En misschien ook, zo suggereren de sokken, een plek om voetbalveters los te strikken. Met rechte rug, dat spreekt vanzelf.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.