„Tachtig is prachtig”, zegt priester Jozef Craeynest. De geestelijke directeur van de zusters van Maria in Pittem en van de zusters van het geloof in Tielt heeft het niet over zijn favoriete muziek, maar over zijn leeftijd. Recentelijk nam de hij ontslag als visitator van de vrouwelijke religieuzen in het bisdom Brugge. Die taak is nu onder meer Dirk Boone toevertrouwd, gehuwd en vader van vier kinderen.
– Bijna veertig jaar geleden stapte u de wereld van de religieuzen binnen. Hoe kijkt u daarop terug?
Toen ik in 1981 door wijlen mgr. Jozef De Smedt, tot 1984 bisschop van Brugge, in het Centrum Groenhove in Torhout verantwoordelijk werd gemaakt voor de vorming van de novicen, wist ik niet waaraan ik begon. Als nationaal voorzitter van de Kristelijke Werknemersbeweging (KWB) was ik niet vertrouwd met de wereld van de religieuzen, laat staan met vrouwen die zich voorbereiden op het kloosterleven.
Toch was het de beste leerschool om het religieuze leven te leren kennen.
Stap voor stap hielp ik velen hun eigen weg naar God vinden. Via studie, vorming en geestelijke begeleiding werd ook mijn eigen geloof verdiept. En toch is het altijd een stresserende opgave wanneer ik een conferentie of preek dien te schrijven.
– De positie van religieuzen is inmiddels sterk veranderd. Hoe kunnen zij vandaag iets betekenen?
De tijd dat vrouwelijke religieuzen een prominente rol speelden in scholen en zorginstellingen is inderdaad al even voorbij. Toch staan heel wat religieuzen, voor zover hun gezondheid het toelaat, nog altijd in dienst van mensen en van God. Hun levenswijze roept bewondering op.
In heel wat families is tante nonneke iemand naar wie wordt opgekeken. Dat merk ik vaak bij jubilea.
Door te getuigen over de grondslag van hun geluk en hun inzet, namelijk hun geloof en hun geraakt zijn door Gods liefde, kunnen religieuzen andere mensen aanzetten op zoek te gaan naar de diepere zin of de wortels van hun leven.
– Wat geeft uw leven zin?
Ik hou van het contact met mensen. Op dat vlak ben ik geïnspireerd door het apostolaat van de vriendschap van jezuïet Egied Van Broeckhoven. De laatste jaren van zijn leven werkte hij als priester tussen de arbeiders in een fabriek in Brussel. Daar stierf hij trouwens als gevolg van een tragisch ongeval. Tussen mensen was volgens hem een unieke plaats waar God ons echt raakt. Voorts houd ik nogal vast aan de dagelijkse eucharistie. Meestal bid ik aan het begin van de dag het arbeidersgebed dat ik leerde kennen bij de KWB. Beide geven een soort eenheid aan mijn dag, hoe gevuld die ook is.
– Volgende week wordt overal in ons bisdom gebeden voor roepingen. Wat vindt u daarvan?
Eerlijk gezegd vind ik dat we dat nog te weinig doen.
We mogen er niet van uitgaan dat het religieuze leven zijn tijd wel zal meegaan.
Het wordt hoe dan ook anders en het is aan de jonge generaties om nieuwe vormen te ontdekken. Ouderen dienen hen daartoe aan te moedigen, allereerst door hen te vertrouwen. Ook de paus pleit in zijn brief Christus vivet (Christus leeft), geschreven naar aanleiding van de bisschoppensynode over Jongeren, geloof en roeping, dat ouderen en jongeren blijven praten met elkaar. Hij schrijft: „De wereld is nooit beter geworden van een breuk tussen generaties.”
– Hoe ontdekt u een roeping?
Een roeping ontstaat volgens mij altijd door een ervaring van een persoonlijke verbondenheid met God of door dieper te worden geraakt. Het is ervaren dat Jezus leeft, zoals de paus schrijft. Zelf ontving ik mijn gelovige opvoeding als een natuurlijke relatie met de levende Christus. Zo herinner ik me dat we tijdens de speeltijd op school altijd naar de kapel trokken om te bidden. Of die keer dat we een toneelstuk speelden over Jezus in de tempel. De zin „Wist gij dan niet dat ik in huis van mijn Vader moest zijn?” is om een of andere reden altijd blijven hangen. De stem van God horen of je diepste roeping ontdekken, vereist echter een innerlijke houding van luisteren. In een wereld vol lawaai, overprikkeld en beladen met informatie, is dat niet makkelijk.
Ook in kloosters staat de stiltecultuur vandaag soms onder druk. Ik vind het belangrijk dat daarover wordt gewaakt.
– Zou uw leven zonder uw geloof hetzelfde zijn?
Al moest ik mijn geloof in God verliezen, ik zou blijven geloven dat de liefde het leven ten diepste zinvol maakt. En dan heb ik het niet over het narcisme of de overdreven zel iefde die onze cultuur beheerst, maar over de zelfvergeten liefde.
Iemand graag zien, is bereid zijn voor hem of haar te lijden.
Denken we maar aan ouders die ’s nachts opstaan voor hun kinderen of aan de zorg van religieuzen voor hun oudere medezusters. Daar heb ik bewondering voor. Ik hoop dat religieuzen ook op dat vlak een voorbeeld kunnen zijn.
Op www.bisdombrugge.be vindt u een overzicht van alle gebedsmomenten voor roepingen.