Beste vriend God,
Misschien dacht je dat ik Je vergeten was, maar niets is minder waar. Elke dag denk ik aan Jou en zit ik er ook mee verveeld dat ik niet meer tijd maak voor Jou. En ik ben niet alleen, vriend God. Zoveel mensen om mij heen zijn, net als ik, dag na dag, begaan met hun materiële en fysieke welzijn. Hierdoor maken wij dan allen zo weinig tijd voor ons mentaal en spiritueel welzijn.
Er zijn dagen die een mens de kans geven om daaraan te werken en die dag was de abdijdag van de parochie groot-Ninove.
Dit jaar ging de reis naar de ‘Heilige Driehoek’ in Oosterhout (Nederland). Drie abdijen staan daar naast mekaar in een grote groene driehoek aan de rand van Oosterhout. Met een volle bus kwamen wij aan in de Priorij Sint-Catharinadal, beter bekend als het slotje ‘De Blauwe Camer’. Wij werden er ontvangen met grote hartelijkheid. Hierdoor smaakte de koffie of thee met wat zoetigheid nog zo goed.
Zuster Mechtild deed het welkomstwoord en zij gaf meteen de toon aan om ons spiritueel wat op te krikken. Zij had het over de zusters die ook wel eens een meningsverschil hadden maar die er met de hulp van Jou toe kwamen om het met mekaar uit te praten en mekaar te vergeven. Met een mooiere boodschap kon de dag niet starten. Meteen trekt een mens deze visie door naar zijn eigen leven. Hoe sta ik met mijn vergevingsgezindheid in mijn relatie, in mijn familie, in mijn buurt, in mijn sociale leven, in mijn parochie? Welke veroordelende houding neem ik soms aan door gebrek aan inleving? Wat zou ik oordelen over het tanende geloof als ikzelf zoveel moeite moet doen om bij de zaak te blijven? Wat zou ik oordelen over de liturgie wanneer ik en met mij zoveel onwetenden de wijsheid ervan niet doorgronden door gebrek aan inleving en onwetendheid?
De gids die ons na de introductie van zuster Mechtild rondleidde, deed zijn werk voortreffelijk. De onafgebroken geschiedenis van het klooster der Norbertinessen van 1271 tot heden passeerde de revue, doorspekt met anekdoten van gebouwen en kunst zoals schilderijen, kalligrafie, oorkondes en restauratie van oude boeken.
Op de middag kregen wij een verzorgde broodmaaltijd met daaropvolgend een gebedsviering in de van eenvoud getuigende kerk. Het was een mooie lezing over de symboliek van het kruis. Hoe Christus aan het kruis in verticale lijn hemel en aarde verbonden heeft en in horizontale lijn alle mensen met mekaar verbond. Deze verbondenheden ontmoeten mekaar in het offer van Christus aan zijn kruis. Jij, God en Vader, verbonden met ons allen in jouw Zoon!
Na de dienst was er een bezoek aan de tuin en de wijngaard. Ja hoor, de zusters verbouwen er wijn met als symboliek, het bloed van Christus. Ook al is het in hoofdzaak witte wijn. Deze proeven zat er niet in wegens uitverkocht! Maar een bezoek aan het kloosterwinkeltje loonde de moeite.
Rond 17.00u stapten we met zijn allen naar de naburige abdij van Onze- Lieve-Vrouw voor de vespers. Vestibulair was er een groot verschil tussen de witgeklede zusters van de Norbertinessen en de in het zwart getooide zusters van de Benedictinessen, maar hun hartelijkheid was even gemeend.
De vespers getuigden van de stille verbondenheid van de zusters met Jou, vriend God, wat voor ons als leken soms onwezenlijk lijkt. De lezing handelde opnieuw over vergeven. Tot zeven maal zeventig toe, vriend God, de woorden van Jouw Zoon.
Na dit spirituele bad was de inwendige nood van de fysieke mens terug aan de orde. Een diner in ‘Proeflokaal Bregje’ werd ons aangeboden. We werden er verrast op een lekkere maaltijd met een uitstekende bediening. Er was vis en ook eten genoeg voor iedereen.
En dan naar huis, vriend God! Nog even mijmeren op de bus of hartelijk lachen met de moppen van de omzittenden! Het was deugddoend, vriend God, samen op weg te zijn met mensen van de parochie. Samen, vergevingsgezind in hetzelfde spirituele bad. Dank voor zoveel!
Je vriend,
Jozef de timmerman