Dit interview verscheen eerder in Oh God, het jaarlijkse luxemagazine van Kerknet dat je niet wil missen.
#1 Hoe heet je? (Lucas 8,30)
Ingeborg Sergeant • Mijn naam is mijn levensverhaal. Ik heb er lang mee geworsteld, want het was de naam van mijn overleden zusje. Mijn moeder ging door een rouwproces toen ze zwanger was van mij, en dat draag ik mijn leven lang mee. Omdat ik toch een heel ander kind bleek te zijn, noemden ze me in het dagelijks leven Mieke. Of Mieke Moes, naar Mickey Mouse.
Mijn zoektocht naar wie ik nu echt was, heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben.
Ik draag zowel de melancholie als de hoop mee. Het ene moment ben ik de uitgelaten nar, het volgende zoek ik de stilte op. Wist je dat Ingeborg ‘engelbewaarder’ betekent? Toen ik dat ontdekte, was ik toch heel blij met die naam. Hij past bij mij.
#2 Wat zie je? (Marcus 8,23)
Rond mijn 34ste ben ik gestopt met weglopen van mijn verdriet. Dat was het beste wat ik ooit gedaan heb.
#3 Waarover maak je je zorgen? (Matteüs 6,27)
Over de herbestemming van kerkgebouwen. Naast Theater Elcerlyc in Antwerpen (waar Ingeborg de Winterrevue speelde, nvdr.) ligt een ontwijde kerk. Het theater mocht het gebouw gebruiken als bar, kregen we te horen. Met die invulling heb ik het moeilijk. Voor mij blijft zo’n gebouw een sacrale plek. Het zou mooi zijn dat de nieuwe bestemming iets zou aanbieden voor het welzijn van mensen. En dan denk ik niet zozeer aan drank of recreatie, maar een vorm van bezinning.
Via omzwervingen in India ontdekte ik wat onze eigen traditie aan mystiek en verstilling te bieden heeft.
Zo ging ik in het Mariaoord Medjugorje voor het eerst in lange tijd te biecht. Erg onzeker over hoe dat moest, voelde ik me gerustgesteld door iemand die het ‘gewoon psychotherapie met God’ noemde. Ik vertelde wat er op mijn hart lag: het feit dat iemand me niet kon vergeven voor iets. Terug in België kom ik die persoon tegen en de spanning tussen ons blijkt opgelost. Een beklijvende ervaring, die aantoont hoezeer we die sacrale plekken nodig hebben.
#4 Waarover praat je veel? (Lucas 24,17)
Het doet me deugd om eens voluit te kunnen praten over mijn geloof. In Het Huis of De Columbus (allebei programma's op Eén waar Ingeborg aan meedeed, nvdr.) ging het er ook al wel openhartig aan toe, maar dit gesprek gaat toch nog een stap verder. In ieder geval ben ik niet bang om ervoor uit te komen. Het lijkt me waardevol dat dit thema ook in de media aan bod zou komen.
In K2 zoekt K3 (VTM) vroeg mijn Nederlandse jurygenoot Gordon op een bepaald moment verwonderd: ‘Ben je dan gelovig?’ Toen ik simpelweg ‘ja’ zei, was hij, nochtans nooit om een gevatte reactie verlegen, toch even sprakeloos. En op een respectvolle manier.
Wist je dat bisschop Johan Bonny mijn peter is?
Niet mijn dooppeter; ik koos hem voor de laudatio bij mijn opname in de West-Vlaamse ridderorde ‘t Manneke uit de Mane. Op het Vredesconcert voor Oekraïne bij de kapucijnen in Antwerpen zei hij me onlangs nog dat hij het zo jammer vindt dat weinig mensen durven getuigen over hun geloof. Ik heb daar geen enkel probleem mee. Het is een deel van mezelf.
#5 Waarom begrijp je Mij niet? (Johannes 8,43)
Ik begrijp het beeld van de nauwe poort en de smalle weg in het evangelie niet. Het klinkt zo veroordelend. Terwijl het goddelijke voor mij zo liefdevol is, zo vol vergeving. Dat is waar ik altijd in thuiskom. Voor mij lijkt de weg naar God dus meer op een autostrade. Een brede weg waarop ook andere mensen wandelen, want gemeenschap vormen is voor mij ook heel belangrijk.
Waar mensen veroordeeld of uitgesloten worden, volg ik niet meer. Ik begrijp dat niet alles eender is, maar vergeving staat voor mij voorop, totale acceptatie.
#6 Wat wil je dat Ik voor je doe? (Matteüs 20,32)
Voor ik een podium opga, kan ik hoe het al eenvoudig formuleren als: ‘Geef me het vertrouwen om in volledige overgave te gaan’. Of het nu theater is, een workshop of concert, ik hoop toch altijd iets teweeg te brengen bij het publiek: dat mensen vrede vinden en we onze onvrede eren.
Ook hoop ik op tv nog iets te kunnen helen.
In mijn werk als yogi en meditatiebegeleider (bij De Evolutie) heb ik het gevoel dat ik mijn bestemming bereikt heb. Maar in de media voel ik mij nog op school. Je gevoeligheden worden er enorm uitvergroot. Schuld en schaamte is het eerste wat we gevoeld hebben na het paradijs, zo vertelt de Bijbel. En het zal ook het laatste zijn wat we kunnen uitkristalliseren.
Ik zou een universele taal willen vinden om te praten over wat ons ten diepste bezighoudt, een taal die alle tradities respecteert, vanuit het besef dat we allemaal kinderen zijn van God.
#7 Heb je Mij lief? (Johannes 21,16)
Ja! Gewoon een heel luide ‘ja’! Is dat niet mooi om af te sluiten?
Want ik weet dat het omgekeerd ook zo is. Zoals in een lange relatie waarbij je weet: hij zal me niet meer in de steek laten.
Volgende week in deze rubriek: auteur Christophe Vekeman. Het belooft weer een verrassend gesprek te worden!
