Johan Bonny • De Katholieke Universiteit hier in Lviv is pas gesticht na de val van het communisme. Ze is kleinschalig maar in volle uitbouw. Je voelt de kracht van een jonge universiteit die zich op de kaart wil zetten met geleerde professoren en een sterke identiteit. Vanmiddag aten we samen met enkele studenten in de mensa. Het overwicht van vrouwen viel op. Veel jonge mannen vervullen hun dienstplicht. Af en toe leek de oorlog veraf. Wie niet aan het front zit – en Lviv ligt er ver van af – probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden.
En toch is de oorlog hier ook elke dag voelbaar.
In de plaatselijke kerk worden gesneuvelde soldaten begraven. Elke dag is er minstens één uitvaart.
In een zijkapel staan hun foto's in lange rijen.
Lode Van Hecke • Aan de universiteit is ook een Arkgemeenschap, waar mensen met een mentale beperking samen leven met studenten. Heel bijzonder. De universiteit kiest hiervoor omdat mentaal minder sterke personen universiteitsstudenten eraan herinneren dat het hart van de mens belangrijker is dan alleen maar verstand. Het kleine bezoek aan de Ark doet ons veel plezier, des te meer daar wij, de vier bisschoppen van Antwerpen, Brugge, Brussel en Gent, ons met de Ark nauw verbonden weten.
We ontmoeten verder in de universiteit verschillende mensen, waaronder Andryj, gedreven administrator (fondsen) en Roman, die naast zijn leeropdrachten in theologie, ook het oecumenisch instituut leidt.
Hoe belangrijk in een land waar christelijke kerken met elkaar geen contact hadden, wat 'dankzij' de oorlog toch aan het veranderen is!
Johan Bonny • We hadden een ontmoeting met de burgemeester van Lviv, Andrij Sadovy, een heel dynamische man. Hij gaf ons een armbandje met een niet mis te verstane leuze: Unbroken (ongebroken).
Daarna stond een bezoek aan een vluchtelingendorp op ons programma. Het deed me sterk denken aan het nooddorp op Linkeroever. Er worden vooral mensen uit de Donbasregio in het oosten opgevangen. Men probeert zo goed mogelijk voor hen te zorgen. Ik sprak met een vrouw uit Charkov die vertelde dat haar appartementsblok was vernield door een bombardement. Ze vond een nieuw onderkomen, maar dat werd twee maand later ook kapot geschoten. Helemaal berooid is ze aangekomen in Lviv...
Ik blijf met veel vragen zitten. Zelf ben ik van een generatie die nooit een oorlog heeft meegemaakt. Mijn discours over oorlog en vrede werd nooit getoetst aan een situatie zoals deze in Oekraïne...
Lode Van Hecke • Het kamp, met wooncontainers, huisvest voor het ogenblik meer dan 150 000 mensen. In kamertjes van twee op vier meter wonen tot vier personen. De keukens en andere services zijn gemeenschappelijk. Het project is een realisatie van de stad in samenwerking met de salesianen. Zij hadden een groot stuk grond liggen waarop ze dachten een school te bouwen. De plannen waren al klaar toen de oorlog uitbrak.
Dan hebben de salesianen besloten om die school uit te stellen, het terrein ter beschikking te stellen voor de vluchtelingen en er zelf te gaan werken.
Ook dat is een mooi evangelisch getuigenis. We ontmoetten twee verantwoordelijken van de stad, een salesiaan en natuurlijk ook enkele mensen en kinderen, die vooral uit het oorlogsgebied komen. Als je sommige verhalen hoort is het moeilijk om je tranen te bedwingen.
Johan Bonny • 's Avonds waren we te gast bij de Latijnse aartsbisschop Mieczysław Mokrzycki, die ik nog ken van toen ik in Rome woonde. Hij was een van de secretarissen van paus Johannes-Paulus II. Hij vroeg me om voor te gaan in de viering. We hadden het al over de complexe situatie in Oekraïne: je hebt twee katholieke gemeenschappen, drie orthodoxe en uiteenlopende bevolkingsgroepen met historische wortels in Rusland maar ook in Polen en Duitsland. In de voorbije jaren is er te weinig gebeurd in het land om aan eenheid te bouwen, 'en daar betalen we nu de prijs', wordt er gezegd. De viering in het seminarie luidde een gebedsmarathon van 24 uur in.
Overal in het land werden de hele nacht wakes gehouden om te bidden voor vrede, één jaar na de inval van Rusland.
Lode Van Hecke • Iedereen vroeg zich af: zal er morgen, op de eerste verjaardag van de oorlog, iets gebeuren? De opvattingen zijn erg uiteenlopend. Sommigen zeggen: morgen doen de Russen iets. Anderen zeggen: het zal wel duren tot morgennacht of overmorgen. Anderen denken dat het niet voor onmiddellijk is. Maar dat er iets op komst is, daar lijken de meesten toch van overtuigd.