Begeleider Dries Geeraert: ‘Verrijkende ervaring’
„Van de advent 2021 tot Pasen 2023 mocht ik, samen met Edith (zie artikel hieronder, nvdr), twee catechumenen begeleiden. Het is een bijzonder mooie ervaring zo dicht betrokken te zijn. Het was een zoeken om samen een pad uit te stippelen. Zowel voor onszelf als voor de catechumenen was het een nieuwe ervaring. Wat breng je aan? Hoe ga je hiermee aan de slag? Het traject gaf tal van mooie en zinvolle momenten. Voor mezelf was het een kans opnieuw te mogen stilstaan bij de fundamenten van ons geloof. Een waar genoegen eigenlijk.
Je wordt geconfronteerd met vragen van de catechumenen waarover je zelf nog niet had nagedacht.
Zowel vanuit mijn theologische achtergrond als vanuit mijn gelovig zijn, was het een verrijkende ervaring.
Met catechumenen op weg gaan, is een verrijking, maar nog meer een spanning. Je botst soms ook op grenzen die groter zijn dan de ervaring met de catechumenen zelf. Hoe christen zijn vandaag? Hoe authentiek getuigen dat Jezus waarlijk de Messias is? En hoe in die rijke traditie van de Kerk gaan staan, een traditie die ook een spanning met de postmoderne, individualistische en pluralistische samenleving oproept?
Het antwoord op ál die vragen vonden we niet.
Toch hoop ik dat we Emma en Charlotte bagage konden meegeven voor de rest van hun leven. Het ligt uiteindelijk in Gods handen om hun harten te beroeren. Ik kijk dankbaar terug op het gelopen traject. Het opent de geest en stemt tot nadenken en reflectie om verder op weg te gaan. Waar u gaat, zal ik gaan, waar u slaapt, zal ik slapen; uw volk is mijn volk en uw God is mijn God.” (Ruth 1,16)
Begeleider Edith Bourgeois: ‘Vlam werd opnieuw aangewakkerd’
“Toen diaken Jean-Yves Verhaeghe me vroeg een kandidaat-dopeling te begeleiden, was ik eventjes sprakeloos. Een volwassen vrouw die gedoopt wil worden? Dat raakte me enorm. Ik voelde een innerlijke vreugde: de geloofsgemeenschap groeit! Ik moest dan ook niet lang nadenken om ja te zeggen. De ‘vlam’ iets met mijn eigen geloofservaring te doen, werd opnieuw aangewakkerd.”
Na mijn gegeven jawoord kwam de vraag: hoe begin ik eraan, wat wordt er van mij verwacht?
Gelukkig kregen we tijdens een eerste ontmoetingsmoment in het bisschopshuis een bundel met een aantal wegwijzers. Tijdens een overleg met Dries (zie hoger, nvdr) maakten we een voorlopige planning op. We zouden stilstaan bij de vier stapstenen of geloofspijlers: vieren, dienstbaarheid, gemeenschap vormen en verkondigen. Daartoe gingen we grasduinen in de Handelingen van de Apostelen. Ik volgde die wegwijzers ook toen ik nog vormselcatechist was. Het was ook een must om het Onzevader en de Geloofsbelijdenis uit te diepen.
De eerste bijeenkomst met de kandidaten was een aftastend moment, maar er was meteen een klik.
Het vertrouwen en de openheid groeide.
Dat zijn belangrijke voorwaarden om geloof te delen, want van beide kanten zouden we in elkaars hart en ziel kijken. Dries en ik luisterden vooral naar waarover Emma en Charlotte graag meer duiding kregen, alsook naar hun verlangen een vriendschap met Jezus op te bouwen.
Op dat verlangen gingen we vol enthousiasme het kerkelijke jaar in. Na elke bijeenkomst gaven we telkens een kleine bundel mee, zodat Charlotte en Emma na afloop bij alles nog eventjes konden stilstaan.
Het Nieuwe Testament werd onze gids en wegwijzer.
Ook de psalmen uit het Oude Testament lieten ons niet koud. Ook de ervaringsmomenten blijven bij: een Taizé-gebedsmoment bijwonen, samen op bedevaart naar Dadizele gaan, een rozenkransgebed meebidden. Met als kers op de taart: een namiddag vertoeven in de abdij van Westvleteren. Het stiltebad, de beklijvende getuigenis over het monnikenleven en het bijwonen van de vespers zijn onvergetelijk. Ik hoop dat de Heilige Geest de ziel van Charlotte en Emma blijvend zal prikkelen en hen veel genade mag schenken. Ik ben alvast gelukzalig geraakt.”