Je kent het beeld wel waarmee een DNA molecule meestal wordt afgebeeld: een soort dubbele spiraal met tussenliggende verbindingen. De ontdekking van het DNA, waarin het erfelijk materiaal van een organisme vervat zit, werd in 1962 bekroond met de Nobelprijs. Die ging naar drie mannen: Francis Crick, James Watson en Maurice Wilkins. Nochtans waren zij nergens geraakt zonder het baanbrekende werk van een onbekende non uit Michigan. Maak kennis met zuster Miriam Michael Stimson.
Studeren en intreden
In 1913 werd in een katholiek gezin in Chicago een meisje geboren. Maria Emma Stimson was het derde kind en werd op jonge leeftijd al geconfronteerd met ziekte in de familie. Haar moeder leed aan geheugenverlies, haar zus had een hartaandoening en haar broer polio.
Maria raakte op jonge leeftijd gefascineerd door geneeskunde en gezondheid en ging zich verdiepen in scheikunde.
Eerst op het Sint-Jozefscollege dat gerund werd door de dominicaanse zusters van Adrian, een stadje in Michigan. Later werkte ze haar opleiding af op het Siena Heights College, waar ze uiteindelijk ook lange tijd zou lesgeven en een laboratorium inrichtte. In 1935 trad Maria in bij de zusters die ze kende van haar vroegere school. Vanaf dan heette ze zuster Miriam Michael Stimson. Na haar intrede bleef ze een ijverige student en vervolgde haar studies aan het Institutum Divi Thomae in Cincinnati.
Baanbrekend en toch onbekend
De details rond zuster Miriams scheikundige studies en ontdekkingen zouden ons ver kunnen leiden, maar in een notendop gezegd komt het hierop neer. De non specialiseerde zich in spectroscopie, een techniek waarmee je de structuur van bepaalde chemische stoffen in kaart kan brengen.
Tijdens dat proces liep ze vast op de bestaande methoden, die ontoereikend waren in haar werk. Dat probleem wist ze op te lossen door de chemische stof in kwestie te mengen met kaliumbromide, wat een veel zuiverder beeld opleverde van de monsters die ze onderzocht. Door die ontdekking konden wetenschappers wereldwijd opeens veel beter allerlei moleculen bestuderen.
Het was zuster Miriam Michael Stimson die de ideeën van bekende wetenschappers binnenstebuiten keerde met haar studies over de basen van het DNA en hoe die met elkaar verbonden zijn in de structuur van een dubbele helix.
Geen klein bier dus voor een onbekende non die daarmee een van de grootste onderzoekers van haar tijd werd, maar er nooit de gepaste erkenning voor kreeg. Wat ze wel op haar palmares mag schrijven, is dat ze als tweede vrouw (na niemand minder dan Marie Curie) mocht spreken in de Sorbonne, de bekende Parijse universiteit.
Geloof en wetenschap verenigd
Een religieuze die zo fel bezig was met scheikunde, het kan vreemd klinken in onze wereld vandaag waarin godsdienst en wetenschap soms moeilijk te verenigen lijken. Als je de geschiedenis in duikt, merk je echter dat veel grote wetenschappers ook gelovig waren, zoals pakweg Newton of Descartes. In die zin beschouwde zuster Miriam Michael Stimson haar werk niet als iets dat haaks op haar kloosterleven stond.
Stimson omschreef haar wetenschappelijk onderzoek als een weg die haar dichter bij de waarheid en dus bij God zou brengen.
Een gedachte die ook past in de geest van de dominicaanse orde waartoe ze behoorde. Na een heel leven begaan te zijn met de gezondheid van haar medemens stierf zuster Miriam in juni 2002 aan een beroerte.
