kerknet

Het was een ontzettend drukke periode, herinnert de nu 88-jarige Eric Claerhout zich. Als 28-jarige had hij de fotografiezaak van zijn vader in Gent overgenomen. Die ging zich opnieuw toeleggen op zijn studio in Deinze. Thuis liep een kleuter rond en een tweede kindje was op komst. Maar de uitnodiging om zich kandidaat te stellen als officiële fotograaf van Vaticaanstad op de Wereldtentoonstelling in Brussel in 1958, lieten vader noch zoon aan zich voorbijgaan.

Ze werden allebei geselecteerd. De hele tentoonstellingsperiode lang werden we geregeld opgebeld in alle vroegte: ‘Eric, er is een incognito bezoek. Kom zo vlug mogelijk naar Brussel.’ Meestal fotografeerde Eric, terwijl Abel de foto’s ontwikkelde. Al deden ze grotere opdrachten samen. ‘Is je vader niet mee?’, klonk het dan vaak. Ik was nu wel klein en zag er jong uit, maar dat vond ik echt een belediging. Toen heb ik besloten om een baard te laten groeien.

Van elk event maakten de Claerhouts enkele tientallen foto’s. Twee scheutisten maakten daaruit een keuze voor de albums van prominenten. Zo bewoog Eric zich tussen vorsten en kardinalen alsof hij nooit anders had geweten. Ik had een opleiding voordrachtkunst achter de rug, dus ik was wel gewoon om op te treden onder druk.

De ene herinnering brengt de andere met zich mee. Zo waren we eens met kardinaal Siri (vertegenwoordiger van de paus op de expo) bij Paul Heymans thuis, de commissaris van Civitas Dei en naar verluidt de rijkste man van Hofstade.

De kardinaal zei: ‘Nu wil ik ook wel de armste mens van Hofstade ontmoeten.’ Zo gezegd, zo gedaan.

In dat huisje wijk ik achteruit om wat ruimte te scheppen voor de foto. Trap ik toch wel op de tenen van kardinaal Forni, de nuntius! Ik verontschuldig me uitgebreid, maar hij zegt: ‘Jij hebt hier voorrang.’

Lucky shot met Grace Kelly

Op een zonnige dag in juni was het weer zover. Net aangekomen op het expoterrein wordt Eric zoals altijd toegesneld door hostessen. Wie komt er?, willen ze weten. Maar dat wist hij meestal zelf pas als opdrachtgever graaf Yves du Monceau de Bergendal hem had ingelicht. Geen nood, het zou snel duidelijk worden.

De hele expo leek toegestroomd aan het Vaticaans paviljoen Civitas Dei. In de kerk zaten prins Reignier en prinses Grace Kelly.

'Plus de flashes!’, werd alle fotografen geboden. Ook ik werd verondersteld mijn flash uit te zetten, en daar bleek de graaf deze keer niets aan te kunnen doen. Bij het buitenkomen stond daar een massa volk tegen de dranghekkens, die in alle haast door de politie waren neergezet. Ik baande me een weg langs de politie en vips en had gelukkig mijn flash alweer gemonteerd om het gezicht van prinses Grace uit te lichten onder haar hoed: paternoster in de linkerhand, mantel elegant gedrapeerd over de arm, vlak voor het majestueuze en moderne kerkgebouw van Civitas Dei. Het kon niet beter zijn.

Een lucky shot, geeft Eric grif toe, maar: Is dat niet elke foto? ‘Ontwikkel ze zo snel mogelijk, we gaan ermee naar Monaco!’, zeiden de paters. Er werden 800 afdrukken van gemaakt. Ze gingen de wereld rond.