Medewerker Agnes Van Camp, lerares van opleiding, richtte het schooltje op. Het doortrekkersterrein in Gent bestaat nu zo’n 6 jaar; vrijwel meteen is zij de kinderen beginnen lesgeven.
We begonnen met een klasje in het receptiegebouwtje, waar we dan op de grond zaten, of buiten bij mooi weer. Niet ideaal, dus gingen we mogelijkheden zoeken om uit te breiden.
De huidige Gentse schepen van Welzijn, Gelijke Kansen, Gezondheid en Sport, Resul Tapmaz, was toen net nieuw en ons project sprak hem aan, gaat Agnes verder. Hij wilde meteen starten met echt onderwijs. Dit schooltje bestaat nu twee jaar. Wekelijks geven we les aan 15 tot 20 kinderen.
Ze komen als ze wakker zijn
De kinderen zijn aangeschoven en krijgen opdrachten van de stagiaire sociaal-cultureel werk. Agnes vertelt, stoïcijns de drukte in het klasje negerend: De kinderen komen als ze wakker zijn, dat hangt van hen af. Ze komen 2 à 3 keer per dag. Eigenlijk krijgen ze individueel onderwijs, want ze hebben allemaal een ander niveau. Ze mogen komen vanaf de kleuterklas, ongeveer tot de middelbare schoolleeftijd. We geven les in het Frans of Engels, soms in het Nederlands. De kinderen leren altijd eerst hun naam schrijven. Daarna krijgen ze de basis van het lezen en oefeningen om hun concentratievermogen te verbeteren.
We doen spelletjes om ze te leren geduldig te zijn en op hun beurt te wachten.
Het doel is om kinderen aansluiting te laten vinden bij het reguliere onderwijs. Soms gaan de kinderen inderdaad naar een reguliere school als ze ergens langere tijd blijven staan, maar niet altijd, zegt Agnes. Sommige kinderen gaan tussendoor nooit naar school. Anderen krijgen thuisonderwijs, maar vaak zijn de ouders zelf analfabeet, gaat ze verder. Hun ouders zijn dan ook zéér geïnteresseerd in onze school.
Het schooltje is ook belangrijk om ervoor te zorgen dat de kinderen niet heel de tijd niets doen. Het doortrekkersterrein is maar klein, er is weinig te doen, dus de kinderen vervelen zich vaak, vertelt Agnes.
Als je hier komt en je ziet al die kinderen niks doen, dan lijken ze stout of vervelend. Maar hier in de klas valt het heel goed mee.
Dit hebben ze nodig. Ze komen vaak vragen of ze naar de les mogen komen, alleen als het slecht weer is moeten we ze komen halen, lacht ze. Dat de school echt populair is, wordt geïllustreerd door de Engelse kindjes. Die staan buiten voor het raam en zijn keet aan het schoppen omdat ze ook naar binnen willen.
De handen vol
Elke dag is anders, zegt Agnes. Het kan hier heel rustig zijn, maar vandaag is het erg hectisch.
En hectisch is het. Eén van de drie collega’s is vandaag niet aanwezig, en meteen komt het kleine team handen te kort. Agnes geeft dit interview en legt ondertussen sommen uit, kijkt opdrachten na, zoekt kleurpotloden, deelt standjes uit en neemt haar telefoon op. De stagiaire van de opleiding sociaal-cultureel werk heeft ook haar handen vol, niet alleen met haar leerlingen maar ook met de ruziënde kinderen buiten. In het hoekje zit tussen alle drukte door een kleuter braaf te kleuren.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.