‘De Ronde van Frankrijk achter het IJzeren Gordijn’, zo noemde wielerverslaggever Mark Vanlombeek destijds de Vredeskoers. Het volstond om bij Steven Bulté (39) (foto) de fascinatie voor deze koers in het voormalig Oostblok te ontvonken. Meer nog, toen hij uitviste dat de Vlaming Marcel Claes in 1967 de Vredeskoers had gewonnen, sprong hij met zijn vriend Wouter Fransen op de fiets om de twintigste editie van de Vredeskoers na te fietsen: 2.281 kilometer lang, zestien ritten, waarvan een 850 kilometer in Polen, 740 km door de voormalige DDR en 700 km door Tsjechië.
Een politicoloog, sociaal econoom én zot van de koers?
Steven Bulté • In mijn familie is de ene helft zot van de koers en de andere helft zeer voetbalminded. Van kleins af ging ik al naar de Ronde van Vlaanderen kijken. Dat is een traditie geworden. Ook nu weer stond ik met mijn drie zonen op de Berendries, de Kanarieberg… Toen ik klein was, kwamen er tussen 1991 en 1992 opeens renners uit het Oostblok tussen de westerlingen fietsen. De Muur was gevallen en ook zij wilden geld verdienen met hun sport. Een van de eersten die ik mij herinnerde waren Olaf Ludwig, een Oost-Duitser en Djamolidine Abdoujaparov, een Moldaviër waarvan Mark Vanlombeek zei dat ze zoveel ritten in de Vredeskoers hadden gewonnen. Ik kende die koers niet en dat heeft me altijd gefascineerd.
Wie nam er allemaal deel aan de Vredeskoers?
Heel de wereld stond er aan de start. Een eerste laag, renners uit het Oostblok, kwam uit sportscholen, waren in naam amateur maar in de praktijk prof. Een tweede laag bestond uit jonge beloftevolle westerse renners en een derde laag uit Mongolen, Syriërs, Indiërs, Vietnamezen, Cubanen, Marokkanen… In het begin mochten Oost-Duitsers niet deelnemen. Maar na het Warschaupact (1955) werden ze ontsmet van enige vorm van fascisme. Naderhand, eind jaren vijftig, mochten ook de West-Duitsers meedoen.
Uiteindelijk was je fascinatie zo groot dat je zelf onvoorbereid het parcours van de Vredeskoers van 1967 hebt gereden?
Ik ben soms wat overmoedig (lacht). De jaren ervoor had ik al wat verhalen verzameld en had ik een wat knullig Friedensfahrtmuseum in Kleinmühlingen bezocht. Noch in Duitsland, Tsjechië of Polen is er een echte herinneringscultuur aan de Vredeskoers. Toen las ik dat er een Belg, Marcel Maes, ooit in 1967 de Vredeskoers had gewonnen. Voor de helft van de wereld verscheen Marcel Maes toen elke dag in de krant, van Oost-Duitsland tot bij wijze van spreken Vladivostok. Ik ging dieper graven en besloot zijn tocht na te fietsen met Wouter Fransen, een goede vriend van mij. Hij moest er onder meer voor zorgen dat ik niet verloren reed…
Wie was Marcel Maes (1944-1997)?
Weinig mensen kennen de renner uit Deurle. Hij won de Vredeskoers van 1967 vrijwel per toeval.
Hij was geen echte kopman, niemand geloofde in hem en hij vooral niet in zichzelf.
Hij stond tweede toen op 23 mei Jan Smolik, de Tsjechische kopman en leider op dat moment, bij de rit over de grens van Oost-Duitsland naar het toenmalig Tsjechoslovakije meer dan zeven minuten verloor.
(Lees verder onder de foto)