De meest gangbare versie vertelt het verhaal van een reus die reizigers op zijn schouders over een wilde stroom zette, in de hoop daarmee in dienst te kunnen treden bij de machtigste heerser ter wereld. Toen hij op een dag een kind wilde overzetten, werd dat tijdens de tocht steeds zwaarder. Blijkt dat Christoffel Jezus op de schouders had. Hij herkende zijn schepper, werd gedoopt en stierf de marteldood na een periode als prediker.
Christophorus betekent ook letterlijk ‘Christus-drager’.
Op veel afbeeldingen staat Christoffel inderdaad in een rivier met op zijn schouders een kind. Die overzetscène is eindeloze variaties neergezet op schilderijen, medailles, altaarstukken enz.
Dat is de ‘westerse’ interpretatie als ‘Grote Vriendelijke Reus’. Die staat in contrast met de meer oostelijke voorstelling van Christoffel als een ‘kynokephalos’, een reusachtige wezen met een hondenkop. Die zou priesters of monniken hebben begeleid, werd door hen gedoopt en kon daar door spreken met een menselijke tong. Hij predikte, verrichte wonderen en zou zelfs de Romeinse keizer Decius hebben bekeerd, alvorens de marteldood te sterven.
Op oosterse afbeeldingen is de heilige Christoffel dan ook met een hondenkop te zien.
Eigenlijk is hij niet eens een ‘officiële’ heilige meer, in die zin dat het Vaticaan hem in 1969 schrapte van de heiligenkalender wegens gebrek aan historiciteit. En toch blijft hij even populair, al sinds de Middeleeuwen als beschermheilige van de reizigers.
Bron: 'Van Afra tot de Zevenslapers', Louis Goosen, Sun Uitgeverij, 2008
