De rode draad van uw film is uw verblijf van 6 maanden in de bossen van Chimay, in een kluis van de Fraternité Notre Dame du Désert. Waarom hebt u ervoor gekozen om op die manier te werken?
Cécile Mavet • Ik werkte al vele jaren aan dit filmproject: het schrijven begon in 2012. Vervolgens hebben we tussen 2015 en 2017 de getuigenissen gefilmd. Ik had gereisd en gereisd, ik had het ruwe materiaal, de ontmoetingen met al deze gulle en sterke vrouwen.
Maar ik blokkeerde. Ik wilde niet dat de film een opeenvolging van pratende vrouwen zou worden. Voor de toeschouwer moest het een echte spirituele ervaring worden. Ik had deze vrouwen gevraagd om zich bloot te geven, misschien moest ik dan ook maar graven en ontdekken wat me zo ver had gebracht. Zo is de rode draad van de film ontstaan.
Men vertelde me over een plaats die mensen onthaalt die verlangen naar eenzaamheid en stilte. Omdat ik me regelmatig terugtrok om te werken aan montages, was ik al iets van isolement gewoon. Ik ging de kluis bezoeken. Toen ik er aankwam wist ik: hier zal zich de body van mijn film afspelen. Ik besloot om er zes maanden in te duiken.
Wat was het moeilijkste aan die tijd?
Cécile Mavet • Zonder enige afleiding bij jezelf zijn. Ik wist niet wat er naar boven zou komen. Eerst was er vreugde en enthousiasme. Daarna moet je ook aanwezig blijven bij wat confronterend is. Om te overleven stoppen we onze trauma's in de koelkast en sluiten we ons hart. Maar in de kluis heb je geen enkele afleiding meer. Als er in het gewone leven een emotie opkomt, dan zet je je computer aan of bel je iemand op. Maar als er in de kluis een emotie opkomt moet je die ontvangen. Best wel eng. Het moeilijkste is om onder ogen te zien waar je voor wegloopt.
De beelden van de film zijn een streling voor het oog. Het is ook een echte zoektocht naar schoonheid.
Cécile Mavet • We wilden niet alleen door de uitspraken, maar ook door de beelden laten zien dat stilte zich materialiseert doorheen het lichaam, de zintuigen en de aanwezigheid voor de dingen.
Mijn bedoeling was dat de camera een soort registratie-instrument zou worden voor die aanwezigheid. Ik wilde de toeschouwer in een andere tijd plaatsen, een tegengewicht voor het alledaagse leven. Ik wilde dat de film de toeschouwer zou onderdompelen in de ervaring van dat universum, dat hij het moment kan leven en proeven.
Wat zoekt u zelf in uw spirituele zoektocht?
Cécile Mavet • Openheid van hart. Dat is de enige manier om echt in relatie te zijn met anderen. Het doel van mijn onderzoek was dit: is het mogelijk om mijn plaats in deze wereld te vinden zonder spelletjes te moeten spelen? Het is ingewikkeld om in de wereld te zijn vandaag de dag. Ik heb het geschenk gekregen om deze vrouwen te ontmoeten die het pad gevonden hebben, die hem leven en delen.
Bent u bekeerd tot het kluizenaarsleven van de kleine zusters?
Cécile Mavet • Ja, maar dan alleen voor de tijd dat ik er woonde. Ik zou er niet kunnen blijven. Mijn plek is in de wereld. Daar wil ik iets influisteren van wat ik heb meegemaakt. De vraag is natuurlijk of ik die bloem die in de diepte bij mij is ontloken, zal kunnen bewaren in de werveling van de wereld.
Wat is uw definitie van de ziel?
Cécile Mavet • Dat wat we altijd moeten blijven zoeken.
Wat doet u groeien?
Cécile Mavet • De zoektocht naar het ware, ook al boezemt het woord angst in.
Citaten uit een interview door Francis Van Woestyne © 2022 Dérives - Trois Guinées - Mirage - Atelier Graphoui - CBA - Lees het hele interview in het persdossier (pdf, in het Frans)
Vond je dit interessant? Deel dit artikel via Facebook of via e-mail.
Ga de film bekijken in Palace Brussel
Meer weten
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.