Een bont allegaartje dus, maar voorlopig zonder katholieke jongeren. En dat vond deze jongerengroep niet oké. Toen Rasmus Rudolf Tillander van de lutherse-evangelische Kerk van Finland in naam van deze jongeren enkele aanbevelingen mocht voorstellen, had hij het niet alleen over een versterkte strijd tegen klimaatopwarming en milieuvervuiling, een duidelijk neen aan alle vormen van xenofobie, racisme, islamofobie en antisemitisme en een versterkte inzet voor een humaner migratiebeleid. Tillander pleitte ook uitdrukkelijk ervoor dat in de voorbereiding van volgende bijeenkomsten van de CEK eveneens katholieke jongerenorganisaties uitgenodigd zouden worden.
Een breed gedragen oproep, preciseert Gijsbert Steenbeek van de Protestantse Kerk Nederland (PKN) op mijn vraag daaromtrent.
Meer van dat
Telkens weer maak je dezelfde vaststelling: eenmaal jongeren van oecumenische of interreligieuze vriendschap proeven, willen ze er meer van. Deze samenwerking wist hun onderlinge diversiteit niet uit, maar helpt hen ermee om te gaan en uit verscheidenheid eenheid te puren. Heikki Huttunen verwees mij niet toevallig naar de Servisch-orthodoxe jongeren die de algemene vergadering van de CEK hadden georganiseerd. De Servisch-orthodoxe Kerk en de Serviërs in het algemeen hebben een slechte reputatie in de internationale publieke opinie, zegt de jonge psychologe, godsdienstlerares en radiopresentatrice Mirjana Banović, maar dat is onterecht.
Zondebokken
Het gevoel als Serviërs de zondebokken van de Balkanoorlog te zijn, is overal latent aanwezig. Als een paar congresgangers zich afvragen in welke taal de katholieke misviering in de kerk van Novi Sad gecelebreerd wordt en iemand daarbij opmerkt dat er wellicht niet veel Kroaten in Servië meer zijn, reageert een jonge begeleider gepikeerd: Natuurlijk zijn er Kroaten in Novi Sad; wij Serviërs zijn geen barbaren hoor! De jongeman heeft een punt: in de katholieke hoofdkerk van Novi Sad zijn er ’s zondags telkens twee misvieringen in het Kroatisch en het Hongaars. De orthodox-Servische gelovigen vormen de meerderheid, zegt Banović, maar hier zijn 25 minderheden.
Ik geloof dat de dialoog tussen Kerken en geloofsovertuigingen kan leiden tot permanente vrede in Servië en wereldwijd. Mirjana Banović
Pijnpunt
Er blijft voor de Serviërs echter een pijnpunt: hun religieuze erfgoed in wat Mirjana Banović systematisch de zogenaamde staat Kosovo noemt. Kosovo-Metohija is ons heilig land, ons Jeruzalem, zegt ze. In de kloosters aldaar is de Servisch-orthodoxe Kerk geboren. En dat erfgoed wordt niet afdoend beschermd! Het moge duidelijk zijn: zonder garanties voor de vrijwaring van de bakermat van de Servisch-orthodoxe Kerk is een erkenning van het onafhankelijke Kosovo ook voor jonge Serviërs moeilijk verteerbaar. Komt daarbij dat ook zij als de dood zijn voor een verdere versplintering van hun land, zoals destijds met het voormalige Joegoslavië gebeurde.
Lees verder onder de foto.