Gehoorzaamheid zal misschien de moeilijkste belofte zijn. Niet meer zomaar gaan en staan waar ik zelf wil. Mijn sociaal leven zal er anders uitzien, maar het zal nog altijd heel sociaal zijn. Alle priesters die ik ken, hebben een druk sociaal leven. It’s part of the job! En dan is de rust en eenzaamheid thuis best welkom.
Je gaat naar het seminarie in Rome. Waarom daar?
Mijn oversten hebben dat voor mij gekozen. Ik zal in september de enige nieuwe kandidaat zijn voor Westminster die start in het Beda College in Rome. Daar zal ik het leven delen met andere oudere seminaristen uit de hele Engelstalige wereld.
Hoe zal je dagelijks leven er uitzien?
Volle dagen les (behalve op donderdag, dat is een vrije dag). Opstaan om 6 uur, ochtendgebed, eucharistie, ontbijt en lessen van 8 tot 13.30 uur. Daarna studietijd.
Het is van mijn 23ste geleden dat ik op de universiteitsbanken zat, dus dat wordt wennen. Maar het zal de eerste keer zijn met volle goesting.
Ik kijk ernaar uit 2 jaar filosofie en 2 jaar theologie te studeren. Alles zal me interesseren. Veel aspecten van het geloof, de Bijbel en de traditie zijn me al bekend, maar nu nog gefragmenteerd. De komende 4 jaar zal de puzzel gelegd worden. Daar kijk ik enorm naar uit.
Het seminarie ligt in een arme buurt. Seminaristen die een mondje Italiaans spreken, kunnen meehelpen met het bedelen van maaltijden aan daklozen. Dat hoop ik ook te kunnen doen.
Is Rome bekend terrein voor jou?
Toch wel. In mijn tijd bij Sotheby’s kwam ik hier vier keer per jaar zaken doen. De Via Margutta heeft geen geheimen voor mij. Maar die straat zal ik proberen te vermijden, althans na een koffietje te hebben gedronken bij oude bekenden. (lacht)
Hoe zie jij jouw leven als priester?
Mijn eerste rol zal zijn om dienstbaar te zijn, wellicht in een parochie. Ik zie het internet trouwens ook als een parochie.
Sint-Augustinus zou zijn arm gegeven hebben voor de communicatiemiddelen van vandaag.
Die wil ik zeker blijven gebruiken, zoals ik nu al doe met Christian Art Today, bijvoorbeeld. Ik ben nu 8 weken bezig met het versturen van dagelijkse mails aan abonnees, met daarin een kunstwerk passend bij de dagelijkse evangelielezing en een korte commentaar die de kunst met de lezing verbindt. Een oud-collega zei dat ik de eerste ben die hem op deze manier zover krijgt het evangelie te lezen. Dat wil ik blijven doen, zolang het kan.
De rest zal ik maar weten na mijn priesterwijding en benoeming. Die controle over je eigen leven uit handen geven, is best moeilijk. Maar nu voel ik er meer opwinding dan koudwatervrees bij.
De seminarietijd mag mij vormen tot de beste versie van mezelf. Ik laat het over aan de Kerk om te zien welke mijn beste en bruikbare talenten zijn.
En mij dan ook op de juiste plaats te benoemen om het beste werk te kunnen doen.
Onlangs besprak je op 'Christian Art Today' een zelfportret van Ensor tussen maskers. Herkenbaar op dit moment?
Dat was bij de evangelielezing over Laat uw ja een ja zijn en uw nee een nee (Matteüs 5,35). Inderdaad, je maakt een radicale keuze en toont wie je ten diepste bent. Dan stel je je ook kwetsbaar op. Veel mensen menen dat priesters perfecte mensen zijn (of zouden moeten zijn).
Voor een stuk was het ook die gedachte die me lang tegenhield om ervoor te gaan. Mensen vragen me dikwijls of ik ‘zeker’ ben van mijn keuze. Natuurlijk ben ik niet 100% zeker, maar daardoor moet ik dieper gaan, om nog dichter bij God te komen. Die dynamiek is gezond en heeft de laatste jaren ook bevestigd dat ik de keuze voor het priesterschap moet maken.
Wat mij uiteindelijk over de streep trok, is de ontdekking dat God niet zozeer de beste mensen roept, maar dat hij het beste van de mensen wil.
Als je daarvan vertrekt, zal het hopelijk wel lukken.
Naar welke priesters kijk je op?
Mijn voorbeelden zijn allemaal actieve priesters, met de voeten op de grond, fantastische mensen. Als ik hen zie, meen ik dat er geen beter leven kan zijn dan een priesterleven. Ze hebben iets waar ik deel van wil uitmaken.
Is naast internet en kunst ook televisie een geschikt medium voor evangelisatie, denk je?
Je moet daar als Kerk op een goede en verantwoordelijke manier in staan, maar uiteraard is tv ook een bruikbaar middel. Met Stukken van Mensen had ik alleszins mooie ervaringen. Het brede publiek is geïnteresseerd in wat je als christen te vertellen hebt, daar ben ik van overtuigd. Dus als televisie daarbij kan helpen, dan why not?
Bovendien, als je te voorzichtig bent, is er weinig merkbaar van de passie die je bezielt. Het is juist die passie die je moet delen, vol kleur en enthousiasme.
De Blijde Boodschap heeft een sense of urgency.
Je kan als kerk moeilijk kritisch zijn over internet, tv, media of cultuur als je er zelf niet met volle voeten durft in te staan. Als kerk ‘moeten’ we daar volop deel van uitmaken en in al die werelden aanwezig zijn. Het is daar dat de jonge mensen vertoeven, dus daar moeten we zijn, op een verantwoordelijke manier.
Wat zou je onze lezers willen zeggen of vragen?
(na lang nadenken) Dat ze voor me bidden. En voor alle seminaristen die hard aan het studeren zijn. Er zijn fantastische jonge priesters en seminaristen die echte goede mensen zijn en veel steun nodig hebben. Ze zijn idealisten ja, maar ook realisten, die echt voelen dat ze de wereld toch weer een stukje beter kunnen maken. Ze maken een keuze die tegen de cultuur ingaat, en daarvoor hebben ze al onze gebeden en steun nodig.
Abonneren op de dagelijkse mail van 'Christian Art Today', doe je via de website.
Lees ook het interview in Tertio met Patrick van der Vorst: “Een uitzondering maar geen buitenbeentje”
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.