Het eerste onderdeel van je virtuele kathedraal heet Compassie. Wat is dat?
Michaël Samyn • Het idee is heel eenvoudig: ik wilde een virtual reality-ervaring maken van een traditionele piëta. De gebruiker speelt de rol van Maria. Je zit daar dus met het lijk van je zoon op je schoot. Dat is los van het christendom al een heel pakkende scène. Het moet niet eens God zijn die daar ligt, je zoon is al verschrikkelijk genoeg.
Net zoals onze games, maak ik die VR-dingen niet om een boodschap aan de wereld te verkondigen, maar wel om over iets na te denken, om iets te ontdekken.
Ik creëer die scène ook voor mijzelf, om te onderzoeken waar dit eigenlijk over gaat.
Om die scène te ervaren heb je wel een headset nodig.
Michaël Samyn • Ja, door dat ding op je hoofd zie je de normale ruimte niet meer. Je ziet alleen nog de virtuele ruimte. Dat geeft een heel vreemd gevoel. Heel anders dan bijvoorbeeld een game op een scherm waar je je nog altijd moet inbeelden dat je in een andere wereld bent. Met virtual reality moet je je niks inbeelden, je bent er. Dan kan je ook beginnen spelen met de ruimte.
In Compassie is de ruimte ingedeeld in twee delen en jij zit in het midden. Voor je zie je helemaal niets. Zwart. Voor mij was dat de uitdrukking van het verdriet van de moeder.
Je ziet de dode Jezus in je schoot liggen. Je kan hem alleen een beetje opheffen en van zodra je dat doet, verdwijnt hij. Dan zit je alleen, in het donker en begint het nog te regenen ook. Haha.
Kijk je achter je dan zie je een prachtig landschap. Daarin verschijnt vervolgens een kruis vastgehouden door cherubijntjes. Een beetje kitsch.
Zo de hele tijd achter je kijken is natuurlijk ambetant, maar als je je omdraait zit je weer in het donker.
Het was een heel moeilijk proces om tot dit resultaat te komen, maar ik was er heel blij mee. Omdat ik kon huilen. Met die VR-helm op kan toch niemand dat zien. Ik voelde me redelijk hopeloos op dat moment, over mijn relatie, de pandemie, het klimaat, de economie… Het enige wat ik kon doen was huilen.
De dode Jezus symboliseerde voor mij de verloren droom. We hadden God kunnen hebben, maar nu is hij dood, we hadden dat mooie landschap kunnen hebben, maar helaas, het is niet voor ons.
Mijn atheïstische interpretatie was een instemming met het liedje dat God dood is, maar dan vooral om te zeggen: da's toch intriest, zo jammer!
Je maakte deze piëta als atheïst, zeg je, maar dat ben je niet gebleven. Hoe is dat gekomen?
Michaël Samyn • In die sombere geestesgesteldheid kreeg ik in Rome bericht van mijn ex dat mijn zoon in België dringend geopereerd moest worden om een tumor in zijn hersenen te verwijderen. Door de lockdown kon ik niet terug naar België.
Op de dag van de operatie liep ik door de lege straten van Rome en zei ik tegen mezelf: de eerste kerk die open is, ga ik binnen. Kerken bezoeken is niet ongebruikelijk voor mij. Giovanni Battista dei Fiorentini was open. Ik ga naar binnen en voor de eerste keer in mijn leven maak ik een kruisteken. Er was niemand in de kerk, want ja, pandemie, behalve een duif die fladderde in de koepel.
Op dat moment had ik het gevoel dat ik iemand hoorde praten tegen mij. Ik had een gesprek met een heel vrolijk iemand. Ik knielde en mijn onzichtbare gesprekspartner begon te lachen.
Heel snel heb ik gedacht: ik heb een gesprek met God.
De volgende dag ging ik opnieuw naar een kerk om wat te babbelen. Op de duur begon ik te denken: dat babbelen, dat is toch zeker niet bidden, of wel? Haha.
Na een week of twee vroeg ik me tijdens een van die gesprekken af:
– Maar geloof ik nu eigenlijk?
– Ja, jij gelooft!
– Wat?! In alles, in engelen en heiligen en al die dingen.
– Ja! Ja!
Hahaha. Ik was echt verbaasd! Ik had er niet over nagedacht wat de consequenties waren.
Trouwens ben ik volledig bereid om toe te geven dat het zich allemaal afspeelde in mijn verbeelding, maar voor mij maakt dat geen verschil.
Op een bepaald moment vroeg ik me ook af: Hoe weet ik dat het God is waarmee ik zit te praten? Voor hetzelfde geld is het de duivel, want hij vertelt mij allerlei dingen die ik graag wil horen. De stem antwoordde mij: Als je wil weten of het de duivel of God is, ga naar de Kerk.
Dan ben ik beginnen kijken naar de katholieke kerk, de catechismus beginnen lezen, de standpunten onderzoeken en dat soort dingen.
Hoe verliep je toenadering tot de kerk?
Michaël Samyn • Dat was niet zo evident. De Kerk klaagt er soms over dat er te weinig mensen naar de mis gaan en dat ze meer aan evangelisatie moet doen.
Maar ik was er klaar voor: hallo, hier ben ik, ik geloof in God, ik wil er alles voor doen… Waar kon ik terecht? Geen flauw idee.
De enige raad die mensen me gaven, was om eens met een priester te praten. Niet evident hoor. Uiteindelijk heb ik een kerk gevonden waar ik regelmatig naar de mis wilde gaan, de Basilica dei Santi Ambrogio e Carlo al Corso in de grootste winkelstraat van Rome.
Op een dag zei de priester na de mis dat er catecheselessen zouden starten. Ik was onmiddellijk kandidaat. Eindelijk zou ik iets leren over het geloof!
Na de eerste les vroeg ik de priester of we eens konden praten over die dingen. We zijn dan regelmatig samengekomen. Don Pierluigi is een heel intelligente man, met gevoel voor humor en zin voor poëzie. Die gesprekken hebben dan geleid tot mijn 'generale biecht' om het zo te zeggen. Nu ontmoet ik hem nog regelmatig, voor een combinatie van gesprek en biecht.
Hoe reageerde je omgeving op je bekering?
Michaël Samyn • Op m'n verjaardag heb ik als cadeau aan m'n vrouw gevraagd dat ze naar me zou luisteren. We hebben dan een paar uur neergezeten en ik heb heel mijn verhaal gedaan, mijn geloof bekend ook. Ze gaf heel veel steun. Ze heeft zelfs een rozenkrans voor me gekocht en later ook een reproductie van de Annunciatie van Fra Angelico.
Ze had er wel veel vragen over, want ze vond het ook wat verdacht. Vanuit haar atheïstisch-progressieve standpunt was de afstand tot de kerk heel groot.
Maar ze heeft een ingang gevonden via haar interesse in geschiedenis. Ze is veel gaan lezen over godsdienst in het Romeinse Rijk, ook beginnen luisteren naar de Bijbel via de Hallow app. En ze volgde de podcast van Father Mike Schmitz die de Bijbel leest in een jaar.
Haar frank is gevallen toen ze las over Jezus aan het kruis die zegt: 'God, waarom heb je mij verlaten?' Niet dat Hij dat zegt, was voor haar mindblowing, maar wel dat het een citaat is uit een psalm: daar is een mens aan het sterven en die vertelt een verhaal!
Ondertussen is ze op weg om gedoopt te worden en volgt ze het catechumenaat. Daar ben ik wel wat jaloers op. Er is een formule voor met samenkomsten en activiteiten. Er wordt voor gezorgd dat je weet waarover het gaat. Terwijl ik wel gedoopt ben, naar katholieke scholen gegaan ben en m'n plechtige communie gedaan heb, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het allemaal begrijp.
Gelukkig leven we nu in een tijd waarin je gemakkelijk veel informatie kan vinden. Ik zit veel op YouTube te luisteren naar allerlei mensen, maar of dat nu goede raad of slechte raad is, dat weet ik niet. Haha. Het verbaast me wel hoe actief christenen bezig zijn met sociale media.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.