Mijn moeder droomde er al van, maar zij kon hem nooit waar maken. Ik wel, en daardoor voelde ik me ook erg bevoorrecht toen ik met een groep van 24 pelgrims naar het Heilig Land kon trekken. Spannend en onbekend, want ik was geen ervaren reizigster en ik kende niemand van de groep.
Vooraf kreeg ik meer dan eens de vraag naar mijn verwachtingen. Ik wist het niet concreet – alleen dit: het was een diep verlangen om in het land van Jezus iets te zien met mijn ogen, te horen met mijn oren, te voelen met mijn hart van wat Hij gezien en gehoord en gevoeld kan hebben.
Toch aarzelde ik: sommige dromen moet je droom laten zijn, om ze niet stuk te laten gaan.
Maar het werd een ervaring die haast niet onder woorden te brengen is en die tot vandaag in mijn binnenste resonneert.
De leeftijd in onze groep varieerde van 53 tot 89 jaar. De fysieke conditie ging van vrij goed tot steun zoekend aan een arm of een wandelstok. Maar altijd waren we als voltallige groep op pad: aan de oevers van het meer van Genesareth, in de brandende zon op de hoogvlakte van Massada, in de diepste put van de kerkers waar mogelijks Jezus heeft gevangen gezeten toen hij voor Kajafas werd gebracht.
We volgden tijdens onze reis niet alleen de voetsporen van Jezus. Ook het natuurschoon en historische sites kregen onze aandacht. Als een stel giechelende pubers probeerden we te drijven in de Dode Zee. Als schoolkinderen op uitstap liepen we rond in de bus, op jacht naar de lucky shot van een loslopende kameel aan de kant van de weg.
Maar vooral: we hebben voor elkaar gezorgd, zonder dat daarover afspraken moesten gemaakt worden. Altijd was er wel iemand die oog had voor diegene in de groep die even wat extra zorg kon gebruiken. Heel spontaan en warm en vanzelfsprekend. Een ware levende kerk onderweg!
Marie-Jeanne Langenaken
Ontdek andere verhalen van uit de tentoonstelling Schoenen met een verhaal van het bisdom Hasselt.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.