Hoe schat je de huidige situatie in DR Congo in?
Charis Basoko • Eind 2016 hadden verkiezingen moeten plaatsvinden in DR Congo. Maar de regering-Kabila liet na om ze te organiseren en klampt zich vast aan de macht. Een gewelddadige confrontatie werd maar net voorkomen door het Sylvesterakkoord, dat de regering een jaar uitstel gaf. Intussen zijn we weer zover. En weer werden nauwelijks stappen gedaan om verkiezingen te organiseren.
De Congolese jeugd duldt dit regime niet langer.
We verdienen beter en zijn bereid de prijs te betalen. Vechten is de enige oplossing.
Vechten?
Als beleidsmedewerker bij Rodhecic zet ik heel sterk in op de vorming van jongeren om hun rechten op te eisen. Door me daar in te smijten, ontdekte ik dat dit niet alleen een nobel gevecht is, maar ook dat niet weggelegd moet zijn voor een kleine groep geëngageerde jongeren.
De meerderheid van de Congolese bevolking is jong en weinig geschoold. Ze worden weinig bereikt door het middenveld en hun impact wordt onderschat. Maar ze willen ook iets doen. In 2015 werden bij betogingen in Kinshasa 40 jongeren neergeschoten. De frustratie is enorm. Ik wil deze jongeren een stem geven en kansen bieden om mee te ijveren voor het algemeen belang. We zijn niet uit op een duel.
We willen de machthebbers doen begrijpen dat de mensen die ze slecht behandelen, hun broers en zussen zijn.
Je studeerde politieke wetenschappen in België. Welke ervaringen deed je hier op?
Ik was 20 toen ik hier aankwam. Mijn moeder woonde hier al. Vooraleer ik me mocht inschrijven aan de universiteit, moest ik mijn zesde middelbaar overdoen. In die periode dacht ik na wat ik zou gaan studeren en dat leek economie te worden, in de voetsporen van mijn vader. Ik was sceptisch over politieke wetenschappen, en vooral over politici.
Maar bij de inschrijving zelf veranderde ik van idee, omdat ik ontdekte dat deze studie ook tot een carrière in de diplomatie kon leiden. Ik hoorde opmerkingen uit mijn jeugd in mijn achterhoofd spelen: Jij bent een goede diplomaat!
Ik kan niet tegen ruzie. Dat is mijn temperament.
Mijn hersens zoeken altijd naar het juiste woord om mijn gedachten zo helder mogelijk uit te drukken.
Tijdens mijn studies aan de UCL was ik heel betrokken in studentenverenigingen. Ik was een tijd voorzitter van de vereniging voor Congolese studenten en ook van die voor alle buitenlandse studenten. Ik richtte ook enkele verenigingen zelf op, onder meer voor Belgisch-Congolese jongeren om meer inzicht te krijgen in hun situatie hier als migrant en in de toestand in Congo.
Waarom besloot je terug te keren naar Congo?
Mijn nonkel had me op het hart gedrukt: Hoe lang je ook weg bent, vergeet je wortels niet. Congo is alles voor mij. We drukken dat uit met het woord Bomoko. Het gaat over de liefde voor de grond waar je uit voortkomt, en die samenvalt met de liefde voor de mensen.
Ik ben fier om Congolees te zijn, want dit land is zo mooi en heeft zo veel potentieel.
Maar in plaats van dat potentieel te ontwikkelen, organiseert het regime de chaos. Dat is toch een schande!
Tijdens mijn studies ontdekte ik dat het welzijn in Europa ook fel bevochten is. Denk aan de moed en visie die de stichtingsvaders van de Europese Unie hadden, zoals Robert Schuman. Ze hielden het algemeen belang voor ogen.
Ik beschouw het als mijn roeping om terug te geven aan dit land wat ik ervan gekregen heb. En er desnoods mijn leven voor te geven.
Ik heb een tijdje gependeld tussen België en Congo, op zoek naar werk. Toen ik in juli bij Rodhecic aan de slag kon, ben ik dan ook met grote overtuiging teruggekeerd.
Zie jij positieve signalen waar je hoop uit kunt putten?
Ja, dat ik deze strijd niet alleen voer. Ik voel me bevoorrecht door de vele jongeren van Congo, de anonieme helden van de burgerbewegingen. Daarom voel ik veel hoop voor een nieuw Congo.
En toch is het niet makkelijk, want voortdurend worden vallen voor ons gespannen. Ik veroordeel de mensen niet de strijd inruilen voor wat geld of een goede baan. Wel het regime dat op deze manier met geld het miserabilisme van mensen regeert.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.