19 jaar na haar overlijden wordt Moeder Teresa op 4 september 2016 door de Kerk heilig verklaard, na een levenslange dienst aan de armsten van de armen. Wereldwijd kreeg ze erkenning voor haar buitengewone bijdrage aan de zorg voor hen waar niemand naar omkeek. Een klein zaadje is uitgegroeid tot een grote boom met vele takken. Vele zusters, broeders, priesters en leken voeden zich aan dezelfde bron.
Hoe het ooit begon
Als ik ooit een heilige word, dan word ik er ongetwijfeld een van de ‘duisternis’. Ik zal voortdurend afwezig zijn in de hemel – om het licht aan te steken van hen die op aarde in duisternis verkeren. Deze woorden van Moeder Teresa zouden we kunnen interpreteren als haar missie: het licht van Gods liefde te brengen aan hen die in duisternis verkeren.
Als jong meisje in Skopje (Albanië) had ze al een grote liefde voor God en voor de armen die ze gestalte wilde geven als missionaris in India, met de hoop zo veel mogelijk zielen te redden uit de duisternis van het ongeloof. Daartoe was ze ingetreden bij de zusters van Loreto, een congregatie die zich voornamelijk wijdde aan onderwijs. Na haar eerste vormingsjaren werd de jonge zuster aangesteld om les te geven, een taak die zij met buitengewone ijver vervulde. Op zondagen ging ze naar de sloppenwijken van Calcutta, een zelfgekozen apostolaat dat een diepe indruk naliet. In 1937 sprak zij haar definitieve ja om zich voor de rest van haar leven geheel aan God te wijden en werd ze, overeenkomstig het gebruik van Loreto, nu Moeder Teresa genoemd.
Mystieke ontmoeting met Christus
Op 10 september 1946 had Moeder Teresa, onderweg met de trein, een bijzondere mystieke ontmoeting met Christus. Het was als een tweede roeping: Jezus vroeg haar om alles achter te laten en Hem te volgen, de sloppen in - om Hem te dienen in de armsten van de armen. Moeder Teresa beschouwde deze dag als het echte begin van de Missionaries of Charity, de congregatie die tot doel zou hebben het lessen van de dorst van Jezus aan het kruis, de dorst naar liefde en zielen.
Het kruiswoord uit het Johannes-evangelie ‘Ik heb dorst’ was voor Moeder Teresa de samenvatting van haar roeping en haar zending.
Dorst werd voor haar synoniem van Gods onuitputtelijk liefdevol verlangen naar de mensen. Ze wist zich geroepen om het diepe mysterie van Gods dorst naar liefde bekend te maken te maken aan de armen, om het licht van Christus te brengen in hun krotten en hun mensonwaardige levensomstandigheden.
Stichting van de congregatie
Een nieuwe congregatie sticht je niet zomaar. Moeder Teresa moest met veel geduld en vertrouwen wachten op de officiële erkenningen. Toch werkte haar voorbeeld van evangelische dienstbaarheid aanstekelijk en al snel sloten de eerste meisjes zich bij haar aan. Ze bezochten en verzorgden de armen in hun huizen, zorgden voor onderdak voor de stervenden langs de straat en begonnen met een zondagsschool voor de verwaarloosde kinderen. Langzaam groeide en bloeide de congregatie, ook internationaal. Overal lag de nadruk op de zorg voor de armen. Moeder Teresa werd bekend over de hele wereld en ontving in 1979 de Nobelprijs voor de Vrede. Ze overleed op 5 september 1997 op 87-jarige leeftijd.
Duisternis
Pas na haar overlijden ontdekte men in haar persoonlijke geschriften de verborgen prijs van het licht dat ze in vele harten had ontstoken: zelf verkeerde Moeder Teresa jarenlang in een verschrikkelijke innerlijke duisternis.
De kleine vrouw die altijd bleef glimlachen, heeft aan de binnenkant de ervaring gekend 'ongewenst, onbemind en verwaarloosd' te zijn.
Geleidelijk aan kwam ze tot het inzicht dat deze pijnlijke ervaring een deel vormde van haar zending. Het was een delen in het lijden van de Gekruisigde, het Golgota van Jezus en het Golgota van de armen die deze verworpenheid kennen. Toch hield haar geloof onwrikbaar stand en leerde ze uiteindelijk van de duisternis te houden.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.