Perzikkruid (Persicaria maculosa) is een veel voorkomend ongewenst kruid in tuinen, moestuinen en op akkers. Onbekend maakt onbemind, vinden wij.
Perzikkruid (Persicaria maculosa, synoniem: Polygonum persicaria) is een eenjarig kruid dat spontaan in veel tuinen en moestuinen verschijnt. Onkruid dus. Al denk je daar na het lezen van dit artikel misschien iets anders over.
Het kruid komt vaak op wanneer voedselrijke grond wordt omgewoeld. De zaden blijven jarenlang kiemkrachtig. Boeren hebben er een hekel aan omdat ze door ploegen en mesten ideale omstandigheden creëren voor het perzikkruid. Net als voor de melganzevoet (Chenopodium album) en de akkerdistel (Cirsium arvense) trouwens, die daarom de bijnaam boerenverdriet krijgen.
Je herkent het perzikkruid aan de langwerpige bladeren met een spitse punt en gave rand met in het midden een opvallende donkere vlek. Het bloeit vanaf juni met roze of witte aren die tot een meter hoog kunnen worden. De ronde bloempjes zouden aan perziken doen denken en ook de bladeren lijken op die van de perzikboom (Prunus persica), vandaar de Nederlandse naam.
De stengels hebben duidelijke verdikkingen of knopen. De plant behoort dan ook tot de duizendknoopfamilie, net zoals de bekende tuinplant adderwortel en de gevreesde invasieve exoot Japanse duizendknoop. Geen paniek! Perzikkruid is geheel onschuldig. Het is inheems en dus nuttig voor onze insecten en het gedraagt zich in onze tuinen niet als woekeraar.
Betekenis
Van het perzikkruid wordt gezegd dat het onder het kruis van Jezus stond. Tijdens de kruisiging zouden druppels bloed op de bladeren gevallen zijn. De donkere vlekken op het blad herinneren zo aan het lijden van Jezus. Daarom wordt het ook wel christuskruid, kruisblad of jezusgras genoemd.
Je vindt het perzikkruid daarom wel eens terug in de christelijke schilderkunst. Hieronder bijvoorbeeld als tweede plantje rechts van de vaas onderaan.
Gebruik
Een goed bewaard geheim is dat perzikkruid in beperkte hoeveelheid gewoon eetbaar is. De jonge blaadjes kunnen rauw in de sla of als spinazie klaargemaakt worden. Ook de bloemen en zaden zijn eetbaar.
Omdat perzikkruid een beperkte hoeveelheid oxaalzuur bevat (net zoals spinazie, zuring en rabarber) eet je er het beste geen grote hoeveelheden van. Mensen die om medische redenen (reuma, artritis, nierstenen…) geen rabarber mogen eten, kunnen het beste ook perzikkruid links laten liggen.
Trouwens zijn ook melganzevoet en akkerdistel ondanks hun slechte reputatie als boerenverdriet (beperkt) eetbaar. ‘t Is maar hoe je ernaar kijkt.
In je tuin
Perzikkruid verschijnt zoals gezegd vaak spontaan op vruchtbare omgewoelde grond die vervolgens naakt blijft liggen. Voor de natuur is naakte aarde een crisistoestand die het zo snel als mogelijk wil herstellen. Perzikkruid verleent als pioniersplant die eerste hulp.
Wie liever geen perzikkruid in z’n tuin wil die kan het beste alles volplanten en de aarde die in de tussentijd open blijft, bedekken met organisch materiaal (mulchen). Dat is de meest efficiënte en natuurvriendelijke oplossing tegen ongewenste eenjarige kruiden.
Perzikkruid laat zich ook gemakkelijk uittrekken. Als het nog niet in zaad staat, leg je het gewoon ter plekke bovenop de mulch waar het verdroogt en bijdraagt aan de bodemvruchtbaarheid.
Maar je kan het dus ook gewoon laten staan en zelfs zaad laten vormen. Insecten kunnen er dan van genieten en jij misschien ook. Als je mulcht en voldoende andere planten plant, dan zal perzikkruid nooit je hele tuin innemen. Beloofd!
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.