Hoe kon je de donkere eenzaamheid afschudden? Kwam die nieuwe wijsheid zomaar ineens aangewaaid? Of waar haalde je het licht van die allenigheid?
Lies Gallez • Dat is een bijzonder interessante vraag. Voor ik vertrok, vroegen veel mensen zich af of ik niet bang zou zijn van dat alleen zijn. Ik had geen idee, omdat ik niet wist wat het zou inhouden. Ik had er namelijk geen ervaring mee. Tijdens de eerste week dacht ik: nu ben ik waarschijnlijk eenzaam, want ik heb geen familie en vrienden om me heen. Ik had wel sociale media, maar die geven je enkel maar de indruk dat je minder alleen bent. Ik kon op niemand beroep doen en toch voelde dat niet zo. Na twee weken dacht ik vanuit het perspectief van een IJslander. Die vindt het heel normaal dat je buren op 3 km afstand wonen en dat je een half uur moet rijden naar het dorp. Daarom hebben ze natuurlijk ook van die gigantische boekenkasten! Zo hebben ze wat te lezen als ze alleen zijn. Dat is dus niet eenzaam, dat is gewoon de Ijslandse standaard. Ikzelf had ook genoeg om handen.
Ik vond niet dat die soort eenzaamheid moeilijk, donker en vuil was. Het was eerder een oneindigheid aan mogelijkheden om mezelf beter te leren kennen.
Wat een luxe was dat! Veel verstrooiing heb je daar namelijk niet. De uitnodiging om naar Ijsland te gaan kwam dus op een goed moment. Het was een heftige ervaring en af en toe heb ik echt geworsteld met het verhaal, met mezelf, maar het werd een vorm van worsteling waarvoor je met vertraging dankbaar bent dat je het gedaan hebt. Misschien klinkt dat heel bizar, maar zo is het wel. Elke dag nog pluk ik de vruchten van die worsteling.
Hoe kom je in je creatieve schrijfproces? Hoe probeer je de inspiratie te verleiden om in je hoofd en handen te komen?
Lies Gallez • Ik heb een aantal kleine gewoontes waaraan ik vasthoud. Niet alleen in Ijsland, maar ook thuis. Zo luister ik tijdens het schrijven altijd naar klassieke muziek. Die energie kan bij mij de gepaste emoties en juiste sfeer oproepen. Ik heb een voorliefde voor Chopin. Die is melancholisch en romantisch.
Als ik te opgewekt ben, kan ik niet zo goed schrijven.
De kunstenares Marina Abramovic beschrijft dat perfect: Happiness is such a good state, it doesn't need to be creative. Daarin herken ik me wel. En dus helpt Chopin me aan de juiste mood! Naast muziek heb ik veel licht nodig. Letterlijk! Ik wil de zonsopgang meemaken. Gelukkig vind ik het makkelijk om heel vroeg op te staan. In België spring ik al om tien voor zes uit bed. Mijn dag begint met meditatie en om half acht ga ik aan de slag.
Ik doe ook graag beroep op andere schrijvers om in de juiste stemming te komen. Een enkele zin of een stukje poëzie helpen mij op weg. De jonge Nederlandse Lieke Marsman kan mijn schrijfhoofd prima prikkelen met haar dichtbundel De eerste letter. En dan is daar natuurlijk Herman de Coninck, één van mijn klassiekers.
Je schrijft op je blog dat er veel woorden in je hoofd zitten en dat je wil verdwalen in je gedachten. Is dat niet vermoeiend? En hoe krijg je het dan weer licht en luchtig? Of is dat niet de bedoeling?
Lies Gallez • Ik snap je vraag heel goed. Maar ik zit nu eenmaal zo in elkaar. Ik ben heel intens in mijn zijn, in mijn denken en voelen. Dat is voor veel mensen met wie ik werk heel chaotisch.
Ikzelf zie dat als een mooie chaos, niet als een moeilijke warboel waarin je orde moet scheppen.
Sinds 2013 heb ik die chaos omarmd, ook al is het niet altijd superhandig. Het is wel fijn om daar eerlijk in te kunnen zijn. Ik leg nu mijn kaarten op tafel en zeg: ik ben hooggevoelig. Sindsdien hoef ik niet meer te vechten tegen alle prikkels. Ik heb nu een referentiekader en weet hoe het komt. Daardoor komt er rust en ruimte. Ik heb weer houvast. Ik vind die zwaarte en hevigheid nu prima, omdat ik weet hoe ik ermee kan omgaan.
Hoe gaat dat als je kampt met twijfel en writer's block?
Lies Gallez • Ik noem het niet graag zo, writer's block vind ik een flauw excuus. Ik zit natuurlijk soms wel eens vast. Inspiratie komt van inspiratio en dat betekent geest, adem, ziel en lucht. Geen inspiratie hebben, heeft dus te maken met een gebrek aan lucht, adem en ruimte. En dus verander ik letterlijk fysiek van ruimte. Een kamer heeft maar een bepaalde mate van schrijfenergie. En een schrijver heeft veel lucht en een goede ademhaling nodig! Af en toe een stevige wandeling is een must.
Schrijven geeft jou een ongelofelijke voldoening. Voor wie doe je het?
Lies Gallez • Ik denk dat ik in essentie altijd schrijf voor mezelf. Ik vind schrijven ontzettend fijn! Al doende heb ik gemerkt dat ik ook andere mensen kan raken op zovele niveaus. Woorden verbinden. Ze laten mensen en gevoelens bestaan. Zien dat dat mogelijk is, geeft me zoveel energie. Ik koester dat enorm. Toch vertrek ik altijd vanuit mezelf. En dan ben ik zo blij dat mijn bijdrage resoneert bij anderen.
Volg Lies' blog over de kleine gelukjes van het leven.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.