In september raasde storm Odette over Vlaanderen. Op de begraafplaats Schore in Middelkerke kraakte een eeuwenoude treurwilg af en vernielde de omheining. Het gemeentebestuur kwam toen op het lumineuze idee om de boom een tweede leven te geven. En daarvoor waren ze bij Philippe Louwye aan het juiste adres.
Ze hadden me kort tevoren leren kennen toen ik vroeg of ik het speelpleintje, waar ik veel kom met mijn dochtertje, mocht opwaarderen met enkele ingrepen van de kettingzaag. Van enkele boomstronken maakte ik paddenstoelen. Super leuk om te doen. Sinds juni is Philippe Louwye voltijds houtkunstenaar onder de artiestennaam Philou. Maar de kettingzaag is al lang zijn belangrijkste gereedschap. Hij werkte namelijk in de tuin- en bosbouw en ontwikkelde door de jaren heen zijn eigen stijl in de houtkunst.
Natuurgetrouw en eenvoudig
Omdat hij geen kleuren ziet, gaat Philou volledig af op te nerven om het hout vorm te geven. HIj wil in zijn werk een stuk natuurlijke ruwheid bewaren en de textuur zoveel mogelijk tot zijn recht laten komen. Zo ging hij ook aan de slag met de treurwilg, of wat daarvan overbleef. Dat bleek niet veel, want de boom was niet meer gezond en dus moest er nog een pak extra weggezaagd worden. Het werd een iets gebloktere Maria dan oorspronkelijk bedoeld.
Philou koos voor een eerder abstracte en eenvoudige vormgeving. De figuur draagt een mantel met kap die over haar hoofd hangt en met een touw rond het middel. De armen liggen in nauwelijks te onderscheiden mouwen gekruist over het lichaam. Het hoofd helt lichtjes voorover.
Sommigen zien er meer een monnik in, geeft de kunstenaar aan. Ik hield het ontwerp opzettelijk wat abstract. Het gelaat is niet ingevuld. Zo kan iedereen er zijn eigen interpretatie aan geven.
Ik heb een nederige figuur in een beschermende houding willen beeldhouwen. Zo voelde het ook aan terwijl ik eraan werkte.
Hebben we in deze coronapandemie niet allemaal behoefte aan een figuur die ons omarmt en beschermt? Philou: Voor mij is Maria zo’n figuur. En op een begraafplaats, in de schaduw van de kerk, hoort ze zeker thuis.
Eerste kus
Vier dagen werkte de kunstenaar aan het beeld en intussen passeerden heel wat mensen en verhalen. De treurwilg was generaties lang de blikvanger van de begraafplaats. De één herinnerde zich het speelplezier als kind in en rond de boom, de ander zijn eerste kus. Veel mensen lieten hun waardering blijken voor het sculptuur en daar ben ik ontzettend blij om. Het is echt mooi van de gemeente dat ze deze boom, die zoveel herinneringen oproept, een tweede leven heeft willen geven.
Eén ding is duidelijk: Maria heeft diepe wortels in Middelkerke.
