Experiment: wérkt het eigenlijk?
Sleep is zeker niet Richters beste compositie. Daarvoor is het allemaal een beetje te euh.. langdradig. Het is belangrijker als idee en concept dan als compositie. Het doel - de luisteraar doen slapen - heiligt hier de middelen. Richter liet zich voor Sleep uitgebreid begeleiden door een neuroloog/slaapspecialist in een poging de muziek zo goed mogelijk te laten aansluiten bij de verschillende slaapfases. Maar wérkt het eigenlijk? Kan je met deze muziek inslapen, doorslapen en monter wakker worden?
Wel, ik deed de test. Twee avonden na elkaar.
Muziek op de iPad, luidspreker in een hoek van de slaapkamer. Lichten uit.
Play.
Avond 1: ik luister gefascineerd naar het 18 minuten lange openingsdeel: Dream 1 (before the wind blows it all away). 18 minuten zachte pianoakkoorden in hetzelfde, trage ritme. Door een spel van bassen en naklanken wordt een kloppend hart nagebootst. Denk ik. Of niet? Veel te intrigerend om bij in te slapen. Na 18 minuten ben ik wakkerder dan tevoren. Experiment mislukt.
Avond 2: Dream 1 wordt gevolgd door Cumunolimbus, genoemd naar een bepaalde wolkenformatie. 10 minuten lang. Het kloppende hart klinkt doffer, gesmoord in een subtiel schemerende baslijn. Het derde deel, Dream 2 (Entropy) geeft je het gevoel op water te dobberen of onder water te zijn. Of is het inbeelding? Feit is dat ik dan moet zijn ingeslapen. Een keer of drie word ik half-wakker door een klank, niet meer dan enkele noten, die dan weer verdwijnen. Als ik wakker word, moet het laatste deel net zijn afgelopen. Het kan toeval zijn. Maar wat heb ik nu eigenlijk gehoord - en wat niet? Of doet het er niet toe?
Hoe dan ook is Sleep een fascinerend project waarvan de muziek onder de huid kruipt. Als een medicijn blijkt ze hangen, net als het citaat dat Max Richter de luisteraar nog meegeeft:
Zelfs een slapende ziel is hard aan het werk en helpt ons iets van de wereld te maken.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.