Hoe vieren christenen Goede Vrijdag?
Goede Vrijdag is voor christenen een officiële vastendag. Vandaag wordt geen eucharistie gevierd, wel communie uitgedeeld met hosties die speciaal voor dit doel op Witte Donderdag geconsacreerd zijn. Versieringen in de kerk worden zoveel mogelijk gemeden omdat de kerkgemeenschap rouwt.
In veel kerken wordt op Goede Vrijdag om 15 uur, het tijdstip waarop Jezus volgens de evangelisten stierf, een kruisweg gehouden.
De deelnemers staan letterlijk en figuurlijk stil bij de 14 kruiswegstaties, de bijzondere momenten van Jezus’ lijdensweg en het lijden van mensen in deze tijd.
Ook in de avondliturgie van Goede Vrijdag staan lijden en sterven van Jezus centraal. De liturgische kleur is rood, een verwijzing naar het lijden en vergoten bloed van Jezus. De avonddienst opent met een woorddienst waarin het lijdensverhaal volgens Johannes centraal staat.
Op het einde wordt het kruis - vaak met een gebeeldhouwd lichaam van Christus, een Corpus Christi - vereerd. Een voor een komen de aanwezigen naar voor en brengen hulde aan het kruis met een kniebuiging of een kus.
Wat is de betekenis van Goede Vrijdag vandaag?
Op die dag stierf Jezus, onschuldig veroordeeld tot een verschrikkelijke kruisdood. Waarom eigenlijk? Omdat hij de machthebbers in de weg liep met zijn boodschap van liefde voor kleinen, lijdenden en armen. Omdat hij niet wou ophouden zijn boodschap van betrokkenheid uit te dragen, ook niet toen hij het bijzonder hard te verduren kreeg.
In de gekruisigde hebben vele mensen het beeld gezien van ondraaglijk lijden en van buitensporig kwaad dat het goede vernedert en doodt.
Het kruis is daarom het teken bij uitstek van het immense lijden van onschuldige slachtoffers, van mensen die onrecht ondergaan, waar ook ter wereld. Hun pijn is de pijn van Jezus zelf.
Zoals ouders niet ophouden om hun kinderen te ondersteunen en met hen en voor hen en zelfs in hun plaats de klappen opvangen, zo ook Jezus. Zoals geliefden elkaar niet loslaten in ziekte en pijn, maar samen blijven vechten en samen lijden, zo ook Jezus. Zoals vrienden niet ophouden elkaar te stutten en te steunen als één van hen gebukt gaat onder de zwaarte van het bestaan, zo ook Jezus.
Hij deelt het menselijke bestaan in haar grauwste gedaanten van pijn, uitputting, onrecht, rouw en dood.
Jezus’ kruis werd het teken van iemand die de wonden en de diepste verlatenheid van de mens kent, maar ook zijn verlangen naar leven, zijn vallen en opstaan, zijn twijfels en de vele rotsblokken op zijn levensweg.
Het kruis is daarom niet enkel aanklacht tegen alle onschuldige lijden, maar ook teken van onverwoestbare solidariteit, dwars door alles heen.
Mensen zijn niet alleen in hun hel van angst, wanhoop en verlorenheid. Jezus is er mèt hen in afgedaald. De hel is nooit meer totale eenzaamheid. Het kruis van Jezus wordt teken van sterven aan onszelf opdat God het centrum mag worden van ons hele bestaan, teken van verlossing uit het kwaad, teken van de almacht van Gods Liefde. Daarom ook aanbidden we het kruis: omdat het teken is van de liefde van Christus, niet omdat het een marteltuig is.
Het zal Pasen worden, straks, overmorgen. De dood zal worden vernietigd. De kwijnende vlaspit wordt niet gedoofd, het geknakte riet niet gebroken. Het leven heeft het laatste woord, voorbij de diepste duisternis.
Het is nooit meer helemaal donker, ook al is het helemaal donker. Op het einde is er geen einde, maar een nieuw begin.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.