De in 1924 in Antwerpen geboren witte pater Charles Deckers is een van de 19 martelaren die tijdens de Algerijnse burgeroorlog van de jaren 1990 werden vermoord om hun christelijke aanwezigheid in een moslimwereld. Bij de 19 zijn ook de zeven monniken van Tibhirine, die de inspiratie leverden voor de veel gelauwerde film Des hommes et des dieux. Zal de pers het gebeuren een paar regels of beelden gunnen, of staat een zaligverklaring echt te ver van deze tijd om enige belangstelling te wekken?, vraagt Sylvie Walraevens zich in haar Standpunt in Tertio van morgen woensdag 28 november luidop af.
Navolgbaar in de eenvoud van hun voorbeeld
Niet spektakel noch een opvallende levensstijl zullen Rome dit keer geïnspireerd hebben tot de zaligverklaring, schrijft Sylvie Walraevens. Het leven van de geestelijken blonk uit in eenvoud: er zijn, tussen de mensen, niet om te kerstenen maar om te leren, geweldloos tussen wapengekletter. Hun klein- en grootmenselijkheid in de dagelijkse relaties, de authenticiteit van hun zoeken en tasten, het innerlijke gevecht om niet gewelddadig terug te slaan en hun verbondenheid met hun lijdende moslimburen maken het getuigenis van de broeders bijzonder krachtig.
Hun zalig-zijn schuilt niet in het bijzondere, maar in de eenvoud, ja de navolgbaarheid van hun voorbeeld. Sylvie Walraevens
Authenticiteitstest
Met deze zaligverklaringen maakt de Kerk volgens Walraevens een straf statement: geen vrome toonbeelden van zuivere christelijke leer worden hier als lichtend voorbeeld geprezen, maar onverzettelijke believers van de spirituele verbondenheid tussen christenen en moslims.
Hoe actueel kan een zaligverklaring zijn? Op geen treffender moment – in een tijd die kraakt onder polarisatie en onverdraagzaamheid – kan dit type heiligheid tot navolging aansporen.
De zaligverklaring van de vermoorde geestelijken is een onmiskenbare oproep ons eigen geloof te onderwerpen aan een authenticiteitstest. Broeder Christian de Chergé, prior van Tibhirine, noemde de islam geen hinderpaal voor zijn roeping, maar een hulp om ze authentieker te beleven.
Geen waaghalzerij
Heeft de radicale liefde van de religieuzen uiteindelijk gefaald toen ze er het leven bij lieten? Neen!, antwoordt Walraevens beslist, hun dood hoeft geen verheerlijking, maar is evenmin een waardemeter voor hun keuze. Toen de dreiging van een gewelddadige dood reëel werd, besloten de paters te blijven ondanks de oproep aan de buitenlanders het land te verlaten.
Dat was geen waaghalzerij of hang naar martelaarschap, maar radicale trouw aan hun roeping: solidariteit met hun kwetsbare moslimbroeders.
Die liefde ging erg ver: in zijn geestelijk testament weigerde prior Christian, bij een voorafspiegeling van een mogelijke gewelddaad, zijn moordenaar als een monster te zien. Hij hoopte dat zijn blik op dat moment zou opgaan in die van de liefhebbende, herstellende Vader. Vandaar: zalig.