Wanneer werd de socioloog dichter?
Koen Snyers • Ik kan niet verklaren hoe het begon, maar vijf jaar geleden ontdekte ik tot mijn eigen verrassing dat ik het poëtische schrijven in me had. Eerst schreef ik haiku’s, maar dat genre vond ik al gauw te beperkend. Het werden puntdichten en vervolgens dichtbundels. Had je me tien jaar geleden gezegd dat ik drie dichtbundels zou schrijven, dan had ik je voor gek verklaard.
Was je tevoren dan helemaal niet met poëzie bezig?
Nee, ik las vroeger ook nauwelijks gedichten. Misschien had dat te maken met de manier waarop het op school werd aangereikt, als iets wat je moest analyseren. Voor mij heeft poëzie niet zozeer met een eenduidige boodschap te maken, maar veeleer met een gevoel dat je wil overbrengen, vaak vanuit levensechte situaties.
Als ik een specifiek standpunt wil overbrengen, dan schrijf ik beter een column of een rapport.
Maar ik ben wars van de vele opinies die dagelijks naar ons hoofd geslingerd worden en van het cynisme dat er vaak mee gepaard gaat. Als dichter wil ik mensen liever samenbrengen en op een zachte manier doen stilstaan bij bepaalde zaken.
Je schuwt de maatschappijkritiek niet, maar ze blijft mild. Vergevingsgezind zou ik bijna zeggen.
Ik blijf de wereld zien door de bril van een socioloog. Dat kan ik niet laten, net zomin als het dichten zelf. Zo uit ik mijn bezorgdheid over het puur economisch denken dat onze samenleving typeert. We moeten dringend de omslag maken van kwantiteit naar kwaliteit, van snelheid naar aandacht, van nutsdenken naar schoonheid.
Ik vind hoe langer hoe meer dat onze samenleving nood heeft aan poëzie.
En daar wil ik bij helpen. Vier keer per jaar organiseer ik het podium Zeghetmettekst in een Hasseltse koffiebar, waar meestal veertig tot vijftig mensen op afkomen. Geen grote massa, maar dat hoeft ook niet. Poëzie dwingt tot kleinschaligheid. Je zal nooit een dichter horen voordragen op een Pukkelpopweide vol uitzinnige fans.
Je werkt vaak met foto’s en zelfs met een porseleinkunstenares. Waarom?
Ja, en mijn teksten breng ik vaak voor een publiek in de vorm van muzikale vertellingen, samen met een muzikant. Omdat ik merk dat poëzie goed samengaat met andere kunstvormen. Het zijn goede geleiders!
De combinatie met porselein is er gekomen op initiatief van een kunstenares, met wie ik nu samenwerk aan een tentoonstelling met als motto: Wij zijn breekbaar. Zij vond mijn werk inspirerend en omgekeerd is dat even waar.
Wellicht kunnen poëzie en schoonheid in het algemeen op deze manier meer mensen raken. En daar is nood aan.
Meer weten
Ontdek meer van Koen Snyers op zijn website. Daar kun je ook zijn dichtbundels bestellen.