Wees geprezen voor de beek van mijn herinnering ~ Laudato Si’

Op het einde van de Laudato Si’ Week in mei riep paus Franciscus een heus feestjaar uit om sociale en ecologische gerechtigheid in de aandacht te blijven houden. In deze zomerreeks schrijven 8 zielsverwanten van Franciscus van Assisi hun versie van zijn Zonnelied, dat de titel en inspiratie leverde voor de encycliek. 

Zolang we de Heer kunnen prijzen, is er hoop dat we iets van zijn wondermooie schepping kunnen redden. Dus: wees geprezen, Heer, laudato si’!  Deze week in een versie van zuster Rebecca Braun, claris in Megen, ook wel het Assisi aan de Maas genoemd.

Wees geprezen, Heer mijn God,

door de kabbelende waterbeek

van mijn herinnering,

zoet en fris uit sneeuw gesmolten,

stromend door bloemenwei en bos,

leste ze de dorst

van een dwalend tienermeisje,

dat als een nog onbeschreven blad

de indruk van witte bergtoppen

in zich opzoog.

De lofzang van dat beekje

deed ook in haar een stroom ontspringen,

onmerkbaar haast, in het begin,

maar onstuitbaar in zijn vergezicht

van bossen, meren, bergen,

allen zingend van hun Bron.

Een koele dronk in alle onschuld

werd een niet te lessen dorst,

een zoektocht naar haar eigen oorsprong

en haar zuiverheid, als water

niet kabbelend omlaag

maar juist bergopwaarts, naar haar genesis:

een klein meisje, vrij en onbevangen,

spelend voor Gods aangezicht.

Hoeveel jaren zijn intussen niet vergleden

van beken voegend in rivieren

soms wild en woest maar al met al

toch steeds gestager stromend

naar de zee, en toch:

het klaterende loflied van dat beekje

is geenszins verstomd

maar zingt steeds helderder

van de omarming van een gletsjer tussen bergen,

de dans van wilde lupine in de wind,

al kletterend geslepen stukken bergkristal,

de schittering van een groenblauw meer

in zomerzon.

Zou dat beekje daar nog stromen

op die berg,

even zoet en fris als toen?

Ik durf haast niet te vragen

en wil misschien het antwoord

ook niet weten.

Geloof zegt dat voor wie zoekt

dat beekje altijd stromen zal

en fluisteren van het Mysterie

dat alleen de stilte

aan de zoeker kan onthullen.

Ze stroomt in mijn herinnering

zeer zeker en in mijn ziel

als peilloos diep besef van

mijn onaantastbaar wezen:

vrij te zijn en puur,

eeuwenoud en pasgeboren tegelijk;

als een nooit verstommend lied van dank:

wees geprezen, Heer mijn God,

die mij geschapen hebt.

Zuster Rebecca Braun osc