Zusters van de jacht - Het komt van Hem (audio)

Leidraad naar tevredenheid om het leven

‘Op weg met God’ is de titel van een nuchter, allerminst romantisch boeiend boek over de stichteres van de Zusters Missionarissen van het Onbevlekt Hart van Maria, een vrouw uit een armoedige vlek arbeiders en neringdoeners in West-Vlaanderen: Maria-Louise De Meester.

Wie de zusters van de Jacht, zoals we ze nu beter kennen, nu, 125 jaar later zijn, berust in essentie nog altijd bij de inspiratie waarmee deze Maria De Meester, heel klein, een congregatie missiezusters begon. In haar tijd werden vrouwen die aan missionering deden met wantrouwen bejegend. Mensen zagen het als een vlucht uit de werkelijkheid thuis of beschouwden het als een excentrieke zucht naar avontuur. Die inschatting stond ver van de werkelijkheid af. 

De zusters van de jacht zien geen onverzoenbaarheid tussen gebed en actie, integendeel, ze leven volgens hun gebed. Ze gaan in de realiteit van de ander staan, laten zich beproeven, assimileren in hoge mate een vreemde cultuur en proberen nederig mensen nabij te zijn. Zieltjes winnen, is niet aan de orde. 

Ik mocht een week verblijven in het grote missiehuis in Heverlee en het leven van de zusters delen.

Ze zijn nog met 114. De gemiddelde leeftijd is 88 jaar. Ze hebben een eigen verzorgingstehuis. Het terug zijn uit een verre missie vergt soms het verbijten van warme gevoelens, maar ze vinden een nieuwe weg en sommigen stralen zoals ze dat wellicht altijd deden, blij met wat het kloosterleven hen bedeelt. De reeks audiodocumentaires die ik maakte over mijn verblijf in Heverlee is denk ik een antidotum tegen de vermoeidheid van deze tijd, tegen uitvergrote frustraties en een leidraad naar tevredenheid om de kracht en de vele mogelijkheden van het leven.

- Lees verder onder de foto's - 

Zo drinken zusters, toch die van de Jacht en destijds mijn tante non, water bij het eten. Evenwel bracht Zuster Maria mij voor elk middagmaal een flesje bier en daarbij knipoogde ze heel even schalks, ja schalks, enigszins samenzweerderig. Dan ben je dus al bijna thuis nietwaar. En groot dat het daar is, dat missiehuis. Dus ’s avonds hoor ik de vraag of ik wel alleen de weg naar mijn kamer zou vinden. Eerlijk: nee. Dan loopt een zuster toch wel even mee tot daar. Tot bij de ruime ‘priesterkamer’, veel ruimer dan hun vertrekken. 

De vertrouwdheid zit in dat woord ‘zuster’. Ook respect zit in dat woord. Van mij voor hen. Dat was altijd zo. Ik heb ze ontmoet hier, ik heb ze in den vreemde ontmoet, in Haïti, Lesotho, Congo, Burundi, Uganda. En ik heb gezien wat ze daar deden, betekenden, het verschil dat ze maakten heb ik gezien en ik doe mijn hoed voor ze af.

Ze zijn sterk, sommigen breekbaar voor het oog, maar allemaal maken ze de wereld beter.

Niemand hoeft gelovig te zijn om goed te doen, zij wel. De lafenis van het geloof is hun grote kracht. Het mag geen twijfel lijden: ze zijn op weg met God. En dan is er nog misschien het belangrijkste: hun nederigheid, hun bereidheid om in een cultuur te gaan staan die hen vreemd is en die onverkort te respecteren. Anderen nabij zijn telt, behulpzaam zijn telt. Hun inzet is onbaatzuchtig. 

De reeks audiodocumentaires die ik voor Kerknet maakte over de Zusters van de Jacht is een ode aan de Zusters van de Jacht. Aan alle missiezusters.