De naamopgave van de vormelingen is in onze parochie een feestelijk moment. Het gebeurt in de zondagsmis.
De ouders en ook heel wat familieleden zijn erbij. Over elk kind wordt iets kenmerkends verteld voor de hele kerk. En dan mogen ze een houten bordje met hun naam erop vastmaken op een groot paneel dat tot aan het vormsel in mei in de kerk zal staan.
De hele gemeenschap bidt voor hen en hun ouders zegenen hen, met de handen op de schouders van hun kinderen.
Na afloop van de viering worden er kaarsjes uitgedeeld met daarop telkens een naam van een van de vormelingen. Met de vraag of iemand dit kaarsje mee naar huis wil nemen en voor deze jongere wil bidden in de komende maanden.
Een hartverwarmend idee. Ik krijg een kaarsje met ‘Annsofie’ erop. Ik herinner me van de voorstelling daarstraks een lang en opgewekt meisje. Ik ken haar niet.
Maar God kent haar, dus ik kan zonder problemen voor haar bidden.
Thuis brand ik het kaarsje en denk aan alle goede dingen in het hart van Annsofie. Ik vraag de geest van God dat hij haar helpt om die regelmatig naar boven te laten komen. Ik vraag God om goede vrienden voor Annsofie. Ik dank hem om alle mensen die veel van haar houden.
Ik bid dat deze voorbereidingstijd voor het vormsel voor Annsofie een periode is die haar zal bijblijven. Dat deze tijd op die manier een lichtbaken zal zijn op haar verdere weg, zodat ze dicht bij Jezus blijft en God zichtbaar maakt voor mensen.
Net als God heb ik veel vertrouwen in Annsofie.
Bidden voor iemand die je niet kent, het kan dus best. Dankzij dat kaarsje wordt Annsofie stap voor stap een beetje familie. Gemeenschap zijn is soms heel concreet.
