Lieve Clara,
Zoals wij nu in ons kot moeten blijven, zo leefde ook jij in de beslotenheid. Je moest wel. Buiten was het te gevaarlijk voor vrouwen.
Je ‘kot’ was het oorspronkelijk kerkje van San Damiano dat er gehavend bijlag, toen Franciscus - vol van Christus' oproep: ‘Herstel mijn kerk’ - het vervallen gebouw herstelde en zelfs verder verbouwde toen jij er met je medezusters kwam wonen. Je wou niet huizen in bestaande kloosters van benedictinessen. Het comfort en grondbezit was echt niet wat je wou. Je verkoos de kleine eenvoud van San Damiano.
Jullie huis was dus hersteld met de handen van jullie Heilige Vader Franciscus, van wie jij je zijn plantje noemt. Jij, het plantje in de optrek van zijn hand. Je ‘kot’ zie ik voor mij als een sacrale ruimte van intens gebed, één van stilte en gekeuvel, ondergeschikt aan één grote Stilte.
Het rijmt misschien met wat ik hier nu ervaar, Clara.
De stilte op mijn plek lijkt deel uit te maken van een wereldwijde stilte en leegte. Een virus noopt ieder van ons tot erkennen van onze armoede. We kunnen het beestje niet verslaan, nog lang niet. Met zijn allen, zonder onderscheid, moeten we nu wel onze eigen kwetsbaarheid onderkennen. Het is alsof deze bijbelse plaag ons dwingt tot de essentie. Of tot datgene waar jij radicaal voor koos: een leven van louter mens zijn in handen van God. Weg van aanzien, geld en macht.
De lege autosnelwegen, de lamgelegde vliegtuigen, de stoffige auto’s getuigen van onze ongebreidelde vrijheid. Gesloten rolluiken van winkels, lege drukke straten, galmende shoppingcentra , staan ons aan te gapen. Met open muil. Klaar om ons straks weer op te slokken?
Stel dat u, Clara, nu zou verschijnen, op de E40, in de Nieuwstraat, op Zaventem, frêle, mager, maar in volle Licht?
We zouden het in één beeld onmiddellijk begrijpen: ons absurde leven tegenover onze eigenlijke roeping. Want ondertussen ervaren we aan den lijve: de noodzaak tot zorg voor elkaar als onverbiddelijke noodzaak tot leven, ons hart dat zich opent voor een diepere stilte en leven in eenvoud.
We proeven de beslotenheid in verbinding. We voelen hoe dankbaar leven in gemeenschap wordt. We ervaren een nieuwe wind, een voorzichtige eerbied, het mógen deelhebben aan een lente in overvloed, een sterkere aandacht voor wat gegeven is.
U en God nabij.
Verbonden met jou vanuit ons kot,
Brigitte
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.