Wij mensen leven in cirkels. In het voorjaar kijken we uit naar het lengen van de dagen en naar de nieuwe blaadjes aan de bomen. In de zomer krijgen we niet genoeg van lange, lauwe avonden.
We kunnen ons niet voorstellen dat het ooit weer herfst wordt en dat we daar dan ook aan toe zullen zijn.
En toch is het zo.
Overdag schijnt de zon soms nog op volle kracht, maar ’s ochtends en ’s avonds voelen we de naderende tanden van de herfst. We zoeken al eens naar een sjaal of handschoenen. We halen de potten met kamerplanten die in de zomer buiten mochten logeren, weer naar binnen. De tuinstoelen worden opgeborgen. We zien hier en daar al een boom met bruine bladeren en er liggen overal eikels en kastanjes.
En plots verlangen we weer naar appeltjesthee met kaneel. We trekken een warme wollen trui aan en snuiven de herfstgeur buiten diep op: de geur van bessen en uitgebloeide bloemen, de geur van afgevallen bladeren, de geur van voorbij.
Ook al missen we de zomer wel, toch zijn we weer waar we moeten zijn.
We speuren naar paddenstoelen in de wegbermen en trekken met enig genoegen ’s avonds de gordijnen dicht.
In de herfst plooien we ons weer terug op onszelf en mag het allemaal wat trager gaan, wat minder uitbundig. Zo groeien we naar de verstilling van de winter toe.
Met hart en ziel en vooral met ons lijf maken we deel uit van deze wereld met haar seizoenen.
We deinen mee op hun ritme. Het is de adem van God, die ons in leven houdt.
