Wie kent het niet? Het voldane gevoel na een stevige poetsbeurt, een frisse stapel opgevouwen wasgoed, een blinkend aanrecht.
Helaas duurt het meestal niet lang voordat de vloer weer smerig is, de mand met vuile was uitpuilt en het aanrecht vol staat met gebruikte borden en pannen. Alleen door het leven te stoppen kun je de chaos een halt toeroepen, en misschien zelfs dan niet.
Nergens heb je zoveel optimisme en goede moed nodig als in de kleine wereld van het huishouden.
Of misschien ook niet. Want ook in de grote wereld gebeurt het. Een milieuconferentie vol goede plannen en voornemens, maar even later harde bewijzen van gesjoemel met uitstootnormen. Een belastingplan waarbij iedereen volgens draagkracht moet bijdragen om te komen tot een meer rechtvaardige herverdeling, tot we de grote achterpoorten van belastingparadijzen leren kennen. Principiële verklaringen over niet-discriminatie versus de akelig lange lijst van afwijzingen voor gekleurde mensen die werk of een huis zoeken.
Het is niet verwonderlijk dat mensen de moed verliezen, dat ze verbitterd of cynisch worden.
Dat helpt niets. In het leven is niets voor eens en altijd geregeld. Altijd opnieuw lopen er dingen mank, zijn er tegenvallers, gooien platte belangen roet in het eten. En altijd opnieuw zullen er mensen zijn die opnieuw beginnen en er in geloven dat het ditmaal anders wordt. Ze vegen de scherven bij elkaar, ruimen de misbruiken op, steken hun nek uit en gaan ervoor.
Mensen zijn taaier dan mieren.
Omdat mensen, soms tegen beter weten in, kunnen blijven hopen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.