Is een nieuw jaar wel zo nieuw? Als we door de poort van het nieuwe jaar stappen, worden we niet opeens nieuwe mensen. We nemen onze oude gewoontes mee en onze versleten vooroordelen, onze nutteloze zorgen en onze bij voorbaat mislukte goede voornemens.
Maar we tanken telkens ook een grote portie nieuwe hoop en die zal het verschil moeten maken.
Stel je voor dat we de keuze hadden: een nieuw jaar beginnen of het oude jaar nog eens overdoen, maar nu met meer wijsheid misschien. Hoe zou dat zijn? Zouden we wakker liggen in de nachten voor 24 februari, de dag waarop de oorlog in Oekraïne begon? Machteloos moeten toezien wat er gaat gebeuren, is beslist niet gemakkelijker.
Zouden we onze kinderen nog naar de crèche sturen en onze ouderen naar een woonzorgcentrum, nu we weten hoe weinig personeel er vaak is? Zouden we nog opkijken van radeloze mensen met hun handen tegen of onder een kunstwerk gekleefd? Zouden we meer kunnen doen voor de vrouwen in Iran?
Zouden we alvast truien gaan breien of zonnepanelen installeren?
We weten nog niet wat ons in 2023 te wachten staat. Misschien overlijden er mensen die we moeilijk kunnen missen. Misschien wordt er dicht bij ons een kind geboren. Misschien zijn we met zijn allen vriendelijker voor het klimaat en voor onze aarde. Misschien vinden wetenschappers een middel om Alzheimer een halt toe te roepen.
Misschien leren we hier en daar hoe we vrede kunnen bewaren en hoe we van elkaar kunnen houden. Misschien komen er nieuwe conflicthaarden, ziektes en droogtes, aardbevingen en corruptieschandalen.
Die zullen we stuk voor stuk het hoofd moeten bieden, een heel jaar lang.
Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen. Maar met Nieuwjaar kijken we even in de verte, naar de schimmige contouren van de toekomst. Het zal weer geen gemakkelijk jaar worden. Maar we gaan er samen het beste van maken. Met vallen en opstaan, zoals elk jaar.
En met in ons hart de zekerheid dat er heel veel mensen van goede wil zijn.
En dat God voor ons supportert, uit alle macht. En dat is niet niks.
