De grootste uitdaging tegenwoordig lijkt me om niet schizofreen te worden. Er komt elke dag zoveel tegenstrijdig nieuws op ons af, dat het moeilijk is om daar een gezonde draai in te vinden.
En dan heb ik het nog niet eens over nepnieuws.
Ik bedoel eerder berichten, ervaringen of uitspraken die allemaal waar zijn, maar die toch niet aan elkaar te rijmen lijken.
Ik geef mijn mollige kleindochter een nieuwe luier terwijl ik op de radio het iele stemmetje van een zwaar ondervoede baby uit de hoorn van Afrika hoor. Ik probeer een opdringerige reclame over badkamervernieuwing te negeren terwijl ik zie en weet dat de aanhoudende droogte heel veel mensen parten speelt.
Ik ga met mijn kleinzoon naar een speeltuin vol genietende kinderen terwijl de beelden van de Oekraïense kinderen in kelders nog niet weggesleten zijn. Ik schrik van het hoge aantal verkeersdoden vorig jaar terwijl ik tegelijk weet dat het aantal coronadoden per maand in ons land nog steeds veel groter is. En dat daar blijkbaar niemand nog echt van wakker ligt.
Het ene is niet minder erg of minder waar dan het andere.
Je kunt niet voortdurend het hele leed van de planeet op je schouders nemen. Het is belangrijk om te genieten van je dagelijks leven.
Dat weet ik allemaal wel. Maar af en toe vloekt het vanbinnen.
Ik vraag me af hoe Jezus dat deed. Die ongetwijfeld in zijn onderonsjes met God regelmatig het grote plaatje voor zich zag. Waar het met de wereld naartoe moest. Hoe heerlijk het zou zijn als liefde de leidraad werd.
Maar die tegelijk werd geconfronteerd met corruptie en machtsbelangen, met lafheid, met lijden van machteloze mensen, met de kleine kantjes van zijn beste vrienden.
Dat overleef je alleen met een hart vol echte vrede.
Voor velen van ons is dat voorlopig nog even zoeken.
